23 Νοε 2017

Σε κλειστά βιβλία

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ποιητική συλλογή ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ του Ντέμη Κωνσταντινίδη, που κυκλοφορεί από τα 24 γράμματα, περιλαμβάνει τόσο πρώιμα ―σχεδόν εφηβικά― όσο και κατοπινά ποιήματα, κάποια μάλιστα πολύ πρόσφατα, που συγκεντρώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από διάσπαρτα χειρόγραφα και δημοσιεύσεις. Με αυτήν την έννοια, αποτυπώνει μία πορεία αγωνιώδη και κοπιαστική, όχι όμως χωρίς τις απολαβές της συμφιλίωσης με την εσωτερική φωνή. Όσο κανείς προσέχει (κι όσο αντέχει), θ’ ανακαλύπτει στις σελίδες της, συν τω χρόνω, τον ενοποιητικό παράγοντα του τυχαίου. Προτείνεται, λοιπόν, η μη γραμμική ανάγνωσή της.

18 Οκτ 2017

Το παράδειγμα

Ηλίου φαεινότερον πως, στις μέρες μας, τo δίπολο έπαψε να είναι το κλασικό: αριστερός-δεξιός. Μετατοπίστηκε, εν τοις πράγμασι, προς το φασίστας-αντιφασίστας, αλλά & οικολόγος-αντιοικολόγος. Και μάλλον δεν έχει τόση σημασία πώς αυτοπροσδιορίζεται κανείς, ποιες προβιές δηλαδή μεταχειρίζεται, ώστε να πείσει ότι δεν είναι λύκος, όσο το πόσο συνεπής αποδεικνύεται από τις ενέργειές του, τη θητεία του δίπλα ή απέναντι στο κίνημα.

Ο Αρθρογράφος ολοκληρώνει τη σύντομη διαδρομή που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο, με αυτήν, την 60η του ανάρτηση: ένα κείμενό μας για τον Μ. Αναγνωστάκη, από το 26ο τεύχος του περιοδικού Βακχικόν. Ωστόσο, δεν θα πάψει να βρίσκεται εκεί όπου όλα συμβαίνουν: στον δρόμο! Θερμότατες ευχαριστίες σε όλους μας τους αναγνώστες. Εις το επανιδείν...

Οι λέξεις δίνουν, εν τέλει, τη θέση τους στην παντοδύναμη σιωπή. Τούτο δεν σημαίνει πως δεν αξίζει η προσπάθεια να ειπωθούν ή, ακόμη, ο κόπος να περισωθούν. Μ' όλο της τον πλούτο, όσο κι αν εκτιμάει κανείς την αξία της, η σιωπή πρέπει κάποτε να σπάει. Κι ας φαντάζει μια πρόσκαιρη νίκη.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Πάνου Θασίτη για την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη στο επετειακό τεύχος της Νέας Εστίας (Θεσσαλονίκη 1912-1962), με αφορμή τα 50 -τότε- χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης:

"Ο Μ. Αναγνωστάκης, με αδρά και υποβλητικά σύμβολα, έδωσε τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής μοναξιάς, που αρνούμενη τη συνδιαλλαγή, εμμένει φανατικά στη φετιχιστική λατρεία των μυστικών σημείων της, ενώ ταυτόχρονα μας δίνεται η πρόγευση ενός ζοφερού μέλλοντος."

Στο άρθρο με τίτλο "Ποιητικά ρεύματα και ποιητές στη νεώτερη Θεσσαλονίκη", ο Θασίτης χαρακτηρίζει αυτήν την ποίηση ως "απεγνωσμένο ντοκουμέντο του καιρού μας".

Τα επίθετα "ζοφερό" και "απεγνωσμένο", νομίζω, αποδίδουν εύστοχα τη διάψευση των προσδοκιών της γενιάς του Αναγνωστάκη και τον αντίκτυπο αυτής σε κατοπινούς καιρούς (από τα πράγματα πια ξέρουμε πως δικαιώθηκε απόλυτα). Ο ολιγόλογος, μα τόσο ουσιαστικός κι ευαίσθητος στον λόγο του ποιητής, βίωσε τους κινδύνους, τις αντιξοότητες, τις αντιφάσεις, μα κυρίως την υποκρισία της εποχής του.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '60. Ο Αναγνωστάκης έχει πλέον κατακτήσει την ποιητική του ωριμότητα. Προηγείται ο εμφύλιος κι η σκοτεινή δεκαετία του '50, κατά την οποία εγκαθιδρύεται μια νέα αστική δημοκρατία -στην πραγματικότητα ένα ξενοκίνητο, διεφθαρμένο και μισαλλόδοξο καθεστώς παλαιοπολιτικών, που επιδίδεται στη διασπάθιση της αμερικανικής βοήθειας, στον εκβιασμό των καταταλαιπωρημένων λαϊκών στρωμάτων, στην φοβική αντικομμουνιστική ρητορεία.

Τώρα που "πέρασαν οι καταδικασμένες* μέρες", ο Αναγνωστάκης μιλά (Συνέχεια 3) για τη ζωή που ξαναρχίζει (sic), αφού σκουπίστηκαν κάτω από το χαλί της αφελούς και επιλήσμονος καθημερινότητας, οι πικρές διαμαρτυρίες όσων βρέθηκαν στις γραμμές του ανεκπλήρωτου αγώνα, όσων καταγράφηκαν στους ηττημένους.

Ο ποιητής γλίτωσε απ' το "λοιμό", τέλειωσε τις σπουδές του, άσκησε ευσυνείδητα το επάγγελμά του, εγκαταστάθηκε στην Πρωτεύουσα, δεν έπαψε να δραστηριοποιείται στον χώρο των ιδεών ως ενεργός πολίτης και συνεπής δημιουργός, χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ την ηθική του, χωρίς να προδίδει τις μνήμες του.

Κουβαλώντας τες μέσα σε κοφτερούς και θαρραλέους στίχους (χαράσσοντας αθάνατα τα ονόματα παλιών συντρόφων), που με τόση άνεση και ευθύτητα συνέθετε, ελεύθερους ή ομοιοκατάληκτους, εξακολουθεί να δίνει, σ' όλους εμάς τους νέους στιχοπλόκους, ένα παράδειγμα στάσης ζωής, που δεν παλιώνει και δεν φθείρεται.


*Καταδικάστηκε δις εις θάνατον (1949) για τη δράση του στην ΕΠΟΝ. Αρνήθηκε να δηλώσει μετάνοια, ενώ είχε ήδη διαγραφεί από το ΚΚΕ (1946). Παρέμεινε φυλακισμένος για τρία χρόνια (1948-1951) στο Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ) Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφυλάκισή του, μετείχε σταθερά στην ανανεωτική προσπάθεια του μεταπολεμικού λογοτεχνικού-καλλιτεχνικού πεδίου.

27 Σεπ 2017

Η ρίζα

Μιας και οι οθόνες μας έχουν γεμίσει με πάσης φύσεως τσιτάτα, και το "γνώθι σαυτόν" έχει πάει προ πολλού περίπατο, ας δούμε τη ρίζα του προβλήματος στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, ειδικά δε στην ποίηση:

"Bλέπετε ότι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κάθισα ποτέ να συμμορφώνομαι με τα κέφια του αναγνώστη, που βρίσκεται μπροστά μου, αλλά του αναγνώστη που θα ήθελα να βρίσκεται μπροστά μου, κι αυτό πολλές φορές καταλαβαίνω ότι με απομακρύνει από την κοινή κατανόηση." Ο. Ελύτης, 1942



9 Σεπ 2017

ΔΕΘέλω

Aπό τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη, μέχρι τους παντός είδους προέδρους (επιμελητηρίων κλπ.) και γενικούς γραμματείς (οπωσδήποτε και φαρισαίους), όλοι επιχαίρουν για την 82η ΔΕΘ, τη "μεγαλύτερη της τελευταίας δεκαετίας", όπως υπερηφανεύονται. Άρθρα επί άρθρων για τις "ευκαιρίες υγιούς επιχειρηματικότητας", για τους "νέους δρόμους ανάπτυξης", για την "εποχή της καινοτομίας και των τεχνολογιών" που προελαύνουν... Ολοσέλιδες διαφημιστικές καταχωρήσεις σε τοπικές και μη εφημερίδες, 24ωρη τηλεοπτική προπαγάνδα από τα κρατικά κανάλια, σημαιοστολισμοί, ρεβεράντζες, κλαπατσίμπαλα κ.ά. πολλά, ώστε να πειστούμε πως ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση!

Αποτελεί κοινό τόπο πως ο θεσμός των εμπορικών εκθέσεων, στην εποχή του διαδικτύου και της παγκόσμιας επικοινωνίας, είναι απαρχαιωμένος, ένα κατάλοιπο μιας άλλης εποχής. Πέρα από τη νοσταλγική διάθεση για χρόνια περασμένα ανεπίστρεπτα, όταν η Διεθνής Έκθεση αποτελούσε πράγματι μια ευκαιρία για ενημέρωση, διασκέδαση κι έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό, είναι επιτακτικό να δούμε πλέον ψύχραιμα τη σύγχρονη κατάσταση, χωρίς άτοπους συναισθηματισμούς.

Όσοι υποστηρίζουν πως η Διεθνής Έκθεση, στη σημερινή θλιβερή της μορφή, βοηθά τα μικρομάγαζα του ιστορικού κέντρου να ανεβάσουν τον τζίρο τους ή πως προωθεί τον τουρισμό και προσφέρει, έστω, κάποια μορφή ψυχαγωγίας, είναι ή βαθιά νυχτωμένοι ή το πιθανότερο εκφράζονται εκ του πονηρού: κλειστοί αστυνομοκρατούμενοι δρόμοι όπου στρέψει κανείς το βλέμμα, τεράστια ακαλαίσθητα περίπτερα, πολλά εξ αυτών κυβερνητικά ή κρατικών και "μη κερδοσκοπικών" οργανισμών, τα οποία δεσμεύουν τον πιο ζωτικό χώρο της πόλης (πόσο σπουδαίο μητροπολιτικό πάρκο, αλήθεια, αντίστοιχο του παραλιακού μετώπου, θα μπορούσε να δημιουργηθεί, ώστε ο χώρος να αποδοθεί, επιτέλους, στους Θεσσαλονικείς), κυκλοφοριακό έμφραγμα κάθε χρόνο και χειρότερο, και όλα αυτά στην πρωτεύουσα της ανεργίας, στη "μεγάλη φτωχομάνα".

Τα κινέζικα φαναράκια (τιμώμενη χώρα φέτος η Κίνα) δεν μπορούν να στολίσουν τη θλίψη και τα αδιέξοδα των κατοίκων, ούτε φυσικά τη διαρκή υποβάθμιση της πόλης σε όλα τα επίπεδα. Αποτελεί δε μέγιστη ντροπή κυβερνητικά στελέχη να επιχαίρουν "για την πρόοδο των έργων του μετρό", ενός έργου που έπρεπε να έχει ήδη τελειώσει, και μάλιστα να στήνουν ένα ταλαίπωρο βαγόνι ως εξέχον έκθεμα!...



4 Σεπ 2017

Μεγάλη φτωχομάνα

O Αρθρογράφος υποδέχεται τον Σεπτέμβριο, τη νέα σχολική χρονιά, αλλά και την 82η ΔΕΘ, όπου πλήθος κούφιες υποσχέσεις και λόγοι κενοί περιεχομένου θα ακουστούν και πάλι, με ένα απόσπασμα από τον (πράγματι ουσιαστικό) λόγο του Νικηφόρου Χούμνου ("Θεσσαλονικεύσι Συμβουλευτικός"), που γράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στο 1310, και δίνει μια αντιπροσωπευτική εικόνα της συμβασιλεύουσας και των κατοίκων της στις αρχές του 14ου αιώνα. Είναι, νομίζουμε, συγκινητικό το πόσο έμελλε η πόλη αυτή να παγιωθεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων ως η "μεγάλη φτωχομάνα". Φέτος, ας ελπίσουμε να μην επαναληφθούν άκρως ντροπιαστικά και δυσφημιστικά για την πόλη και την οικουμενική της παράδοση φαινόμενα, όπως εκείνα του Ωραιοκάστρου.

Κι όσοι έτυχε να δυστυχήσουν στη ζωή τους και έχασαν τα πάντα και περιέπεσαν σε συμφορές, όλοι αυτοί καταφεύγουν σε σας, σαν σε κοινούς πατέρες. Εσείς πάλι κάνετε τα πάντα γι' αυτούς και τους παρέχετε ό,τι χρειάζονται. Ο νόμος λοιπόν υποδέχεται αυτούς, ο πιο καλός από τους δικούς σας, προσφέροντάς τους την πόλη ως πατρίδα. Και αφού περάσει ένα σύντομο χρονικό διάστημα, κι αυτό γίνεται για να διατρηθεί η τάξη, κανείς δεν τους κατηγορεί για ξένους και μπορούν να συμμετέχουν ως ίσοι σε όλα τα αγαθά της πόλης και δεν κερδίζουν τίποτε λιγότερο από τους αυτόχθονες. Από την ατυχία τους, μπορεί να πει κανείς, μερικοί καταλήγουν να γίνουν ευδαίμονες, γιατί η δεύτερη εμπειρία τους είναι πολύ καλύτερη. Αυτό λοιπόν που όλη η γη είναι για όλους τους ανθρώπους, μητέρα δηλαδή και κοινή τροφός, ακριβώς αυτό συμβαίνει, και η πόλη σας όλους όσοι τη χρειάζονται τους μεταχειρίζεται σαν γνήσια παιδιά της, κανέναν δε θεωρεί νόθο, και όποιον το επιζητεί, τον κατατάσσει ανάμεσα στους γιους της.
Άρα, εάν κάποιος ακόμη και από μακριά διεκδικεί την πόλη σας ως πατρίδα, θα επικρατήσει στους δικαστές η άποψη ότι αυτός ανήκει στην πόλη. Γιατί δεν υπάρχει σε σας η διάκριση που υπάρχει στους άλλους, ο ένας πολίτης, ο άλλος ξένος, αφού όλοι σε όλα τα σημεία της οικουμένης συμβαίνει να είναι πολίτες της δικής σας πόλης και δεν υπάρχει κανένας, ακόμη και αυτός που είναι διωγμένος από παντού για τη δυστυχία του, που να μην μπορεί να προσβλέπει στη δική σας πόλη ως πατρίδα. Γιατί σε όλους κάνατε φανερό ότι δεν υπάρχει κανένας άπατρις, εφόσον υπάρχει η πόλη των Θεσσαλονικέων.


2 Αυγ 2017

Στοιχειώδης ευαισθησία

O Αρθρογράφος νιώθει χρέος του να ευχαριστήσει τους αναγνώστες του και να τους ευχηθεί καλές διακοπές, προτείνοντας το βιβλίο "Άστεγοι και κοινωνικός αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης", από τις εκδόσεις Τόπος. Ίσως δεν είναι το ανάλαφρο ανάγνωσμα που, κατά παράδοση πλέον, συνοδεύει τη μεσημεριανή σιέστα μας, σε ατελείωτες σειρές από ξαπλώστρες πλάι στο κύμα. Έχει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον μιας και, όπως τονίζει η μία εκ των δύο συγγραφέων*, "δεν αναφερόμαστε στο κοινωνικό περιθώριο, αλλά σε ανθρώπους που έως χθες ήταν η μεσαία τάξη".
Ως μέρος του ευρύτερου προβλήματος της μακροχρόνιας ανεργίας, αποκαρδιωμένοι και χωρίς οικονομικούς πόρους, χωρίς την προστασία ενός στέρεου κοινωνικού ιστού και τη μέριμνα της πολιτείας, όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας οδηγούνται στον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτό δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά έρχεται μετά την απώλεια της εργασίας και την αδυναμία κάλυψης έστω και βασικών αναγκών. Η καταλήστευση, μέσω του ΕΝΦΙΑ, ακόμη και ευαίσθητων κοινωνικών κατηγοριών, πιστοποιεί την παραπάνω καθοδική πορεία, όπου το τελευταίο σκαλοπάτι είναι να χάσει κανείς και το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.
Δυστυχώς, όπως παραδέχονται οι συγγραφείς, δεν έχουμε επαρκή στοιχεία για τον αριθμό των αστέγων. Το κράτος μεταβίβασε βασικές αρμοδιότητές του σε φορείς όπως οι "μη κυβερνητικές οργανώσεις". Δεν υφίστανται, συν τοις άλλοις, τα μεθοδολογικά εργαλεία που απαιτούνται για μια αξιόπιστη και ουσιαστική αποτίμηση. Κατά τη γνώμη μας, δεν υφίσταται η στοιχειώδης ανθρώπινη ευαισθησία (και τσίπα!) εκ μέρους των κυβερνώντων.


*Δέσποινα Παπαδοπούλου, αναπλ. καθηγήτρια του τμ. Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο & Νίκος Κουραχάνης, μεταδιδακτορικός ερευνητής, διδάσκων Κοινωνικής Πολιτικής στην ίδια σχολή. Συνέντευξη στον Νίκο Σερβετά, Documento, 9/4/2017. 

18 Ιουν 2017

Τέλεια περιφρόνηση


Στο Documento της προηγούμενης Κυριακής, από το ρεπορτάζ του Βασίλη Αγγελόπουλου, διαβάζουμε τα εξής εκπληκτικά: "Οι νέες προσλήψεις την τελευταία τριετία σε ποσοστό άνω του 50% αφορούν είτε μερική είτε εκ περιτροπής εργασία [...] 202% αυξήθηκαν οι ατομικές συμβάσεις μέσα σε μια επταετία, 444,8% αυξήθηκαν οι νέες προσλήψεις μερικής απασχόλησης".
Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για την κάθε ασύδοτη εργοδοσία, αλλά και για το κυβερνητικό δεκανίκι της: η ευέλικτη "εργασία" (βλ. απλήρωτη, ανασφάλιστη απασχόληση) και οι νέου τύπου "εργαζόμενοι" βλέπε-άκου-σώπα!, μεθοδεύονται ως η νέα αναντίρρητη πραγματικότητα. Το ευφάνταστο λεξιλόγιο του αίματος (εργατικά ατυχήματα, ομαδικές απολύσεις) και της ντροπής (τέλεια περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης), συμπληρώνεται στις πλάτες μας.


13 Ιουν 2017

Η Περιφέρεια της μαρμότας...

H κατάσταση με το ράβε ξήλωνε αυτής της χώρας δεν θα αλλάξει ποτέ. Οι λακκούβες, πολύ φυσικά, παραμένουν. Τα μπαλώματα, όπως είναι γνωστό, κρατάνε λίγο... Ο Αρθρογράφος, μετά από αλλεπάλληλες "ενοχλήσεις" του στην Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας, εδώ και 10 μήνες, παραδέχεται την αδυναμία του. Ίσως, σε μια άλλη χώρα, σε ώτα διαφορετικά, κάτι να μπορούσε να συμβεί. Αλλά πού καιρός...
Οι οδηγοί, ειδικά οι μοτοσικλετιστές, που διέρχονται (κατά εκατοντάδες καθημερινά) από τον συγκεκριμένο δρόμο, ας είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί!





Κάποιοι κλαιν τα τάσια τους... Ποιος ξέρει τι ακόμα.


16 Μαΐ 2017

Ενάντια στο ζόφο

Η δύναμη του έργου, τόσο σε δραματικότητα όσο και σε γενίκευση των διαφόρων προσώπων που κινούνται, οφείλεται στο ότι εξηγούνται όλα όχι με τον ατομικό χαρακτήρα του κάθε προσώπου, μα με το σύνολο των νόμων μιας κοινωνίας λύκων, όπως είναι το περιβάλλον του έργου. Μιας κοινωνίας όπου οι αιωνόβιες παραδόσεις του σκοταδισμού, η αμάθεια και η ηλιθιότητα, ενώνονται με τη δίψα του κέρδους και με τους διάφορους οικονομικούς συνδυασμούς. 

Από την Κριτική ανάλυση της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ 
στο "Κράτος του Ζόφου", του Λ. Τολστόι.

Ευχή του Αρθρογράφου για αύριο: όχι άλλη μια εθιμοτυπική Γενική Απεργία, αλλά ένα έναυσμα για πλατύ λαϊκό ξεσηκωμό στο προσεχές μέλλον, με ουσιαστικά επαναστατικές ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

10 Μαΐ 2017

Δεξιότερα, αντιδραστικότερα, αντιλαϊκότερα

Τα ίδια λάθη που οδήγησαν στο έκτρωμα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την οδυνηρή εμπειρία της "Κυβέρνησης Αριστεράς", δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν. Όπως κάποτε το "φιλολαϊκό" ΠΑΣΟΚ καπηλεύτηκε και, ακολούθως, αμαύρωσε στο συλλογικό υποσυνείδητο την έννοια "σοσιαλισμός", έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε και πράττει ό,τι περνάει από το χέρι του, ώστε να εξευτελίσει στα μάτια του χειμαζόμενου λαού τη λέξη "αριστερά".
Με τις βολικές του αυταπάτες, την παραπλανητική ρητορική και τον ρηχό οπορτουνισμό που καλλιέργησε (με περίσσιο θράσος), σε μια κοινωνία παθητική σε ανώδυνα "τσιτάτα" και υποσχέσεις, ώστε τελικά να εξυπηρετήσει πρόθυμα τα αστικά συμφέροντα και να ξεπουλήσει τα πάντα, η σύγκρουσή μας χρειάζεται να είναι αποφασιστική και η προσοχή μας τεταμένη, όπου και αν τα ξανασυναντήσουμε.
Όσο η λαϊκή δυσαρέσκεια εγλωβίζεται ανάμεσα σε μια ρεφορμιστική και φιλοκαπιταλιστική Αριστερά και σε “αντι”συστημικούς φασίζοντες διαδόχους του σάπιου πολιτικού συστήματος (τύπου Τραμπ, Λεπέν κλπ.), κερδισμένοι θα ’ναι οι δεύτεροι και μεγάλοι χαμένοι οι λαοί και οι εργαζόμενοι. Γιατί σε αυτό το δίπολο η μετατόπιση γίνεται πάντα δεξιότερα, αντιδραστικότερα, αντιλαϊκότερα. Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται αριστερά.

29 Απρ 2017

Αθλιότητα χωρίς τέλος

Σε χρόνια σαν κι αυτά που ζούμε τώρα, που για πολλούς από τη γενιά μου μοιάζουν οριστικώς αδιέξοδα καθώς σε αδιέξοδο κατέληξε η πολιτική, το πεδίο δηλαδή όπου έμελλε, όπως πιστεύαμε, να γίνουν πράξη οι προσδοκίες και η Ουτοπία σαν να πρέπει τώρα να αναζητηθεί, όχι σε ό,τι γίνεται ή θα γίνει, αλλά σε ό,τι έγινε, τι καλύτερο θα μπορούσα να βρω από ένα κείμενο που αναγορεύει το παρελθόν στο μόνο δυνατό ύψιστο μάθημα κι εξαρτά επιπλέον απολύτως την έκβαση ενός πολιτικού εγχειρήματος από την ηθική δύναμη όποιων το αναλαμβάνουν;
Ένα επίκαιρο και διδακτικό απόσπασμα από την κατατοπιστική εισαγωγή του μεταφραστή Σ. Χαλικιά (Κομφούκιος, Τα Ανάλεκτα, Ίνδικτος 2001), που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Μεθαύριο, λοιπόν, Εργατική Πρωτομαγιά 2017, η Γ' Δημοτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης (στην πόλη του Μάη του '36, που ενέπνευσε τον Επιτάφιο του Γ. Ρίτσου), σε μια άνευ προηγουμένου εχθρική συγκυρία για άνεργους, χαμηλόμισθους, συνταξιούχους κλπ., προτρέπει τους δημότες να "γιορτάσουν την Πρωτομαγιά" με πικ-νικ, δωρεάν κρασί και αναψυκτικά, καθώς και πρωτομαγιάτικες μουσικές... από τις 10 το πρωί έως τις 20:00 το βράδυ, με επιχειρηματίες χορηγούς και ποικιλία από καθρεφτάκια και πολύχρωμες χάντρες για τους ιθαγενείς, από αυτά που συνηθίζει να μοιράζει ο νεοφιλελεύθερος δήμαρχος. Πρόκειται, προφανώς, για μία ακόμη προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της σπουδαίας ημέρας αγώνα και μνήμης. Όχι, δυστυχώς, το Survivor (και το κάθε λογής τηλεσκουπίδι) δεν είναι μόνο ένα τηλεοπτικό προϊόν. Η μέχρι αφασίας (βολική) ηλιθιότητα επιβραβεύεται και προωθείται παντοιοτρόπως! Συγχαρητήρια στον κ. Μπουτάρη και στους "φωστήρες" εκεί, στην Αντιδημαρχία Πολιτισμού.

Η αείμνηστη ηθοποιός Λίνα Λαμπράκη απαγγέλλει τον Επιτάφιο

20 Απρ 2017

Περί μετριοπάθειας


"H μετριοπάθεια είναι άλλη μία από τις λέξεις που αρέσουν στους πράκτορες της παροικίας. Μετριοπαθείς είναι όλοι όσοι φοβούνται ή όλοι όσοι σκέφτονται να προδώσουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Ο λαός δεν είναι με κανέναν τρόπο μετριοπαθής." Ε. Γκεβάρα, 28/7/1960, μήνυμα προς τη νεολαία

Αισίως φτάσαμε τις 50...

ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ (ελαφρώς μεταχειρισμέναι)
Συνειδήσεις εις τιμάς ευκαιρίας!
Με όλας τας πιστοποιήσεις συντηρήσεως
& ισόβιαν εγγύησιν λειτουργίας.
Πληροφορίαι, κος Παναγιώτης.

15 Απρ 2017

Είναι δέσμευση

Από το παρακάτω κείμενο, που γράφτηκε τέσσερα χρόνια πριν, δεν θα άλλαζα σήμερα ούτε κεραία. Κι ας έχουμε πλέον κυβέρνηση αριστεράς, στο ρόλο του χασάπη με εμπριμέ ποδιά, για να μη φαίνονται τα αίματα... Κι ας έχουμε τόσο κοντή μνήμη, ώστε να θαυμάσουμε σύντομα και τον Κούλη πρωθυπουργό. Καλή Ανάσταση!

Ζούσα ασμένως σε μια χώρα όπου επί δεκαετίες στο άκουσμα και μόνο των λέξεων ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ, ξύπναγαν τα αντανακλαστικά του φιλήσυχου "νοικοκύρη", του μίζερου μικροϊδιοκτήτη, του παθητικού φαφλατά, του χριστιανού συνωμοσιολόγου. Όπου φασίστες κι εθνικιστές πατριδοκάπηλοι πλασάρονταν για πατριώτες, όπως και κοινοί απατεώνες για επαγγελματίες διασώστες.
Ακόμη και τώρα που, εξαιτίας τους, ο "νοικοκύρης" δεν έχει πια νοικοκυριό, ο μικροϊδιοκτήτης έμεινε έξαφνα χωρίς ιδιοκτησία, ο φαφλατάς κατάπιε τη γλώσσα του κι ο αυτοϊκανοποιούμενος χριστιανός έγινε αυτοκτόνος, πριν τα μεγαλοϊδεατικά σενάριά του εκπληρωθούν κατά τας γραφάς, εμείς ―προσμένοντας ίσως κάποιο θάμαεμπιστευόμαστε τους δολοφόνους μας, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους βιαστές μας.
Κατακερματισμός απόψεων, καταρράκωση συνειδήσεων, συστηματική και μεθοδευμένη αποβλάκωση, διασπορά φόβου και τρομολαγνεία, αποθέωση της ασημαντότητας, διαρκής έλεγχος της φαντασίας και καταπίεση του έρωτα: αυτό είναι το "μάθημα ζωής" που αναπαράγεται από τους θεσμούς. Αυτό το μάθημα καλείσαι να παπαγαλίσεις. Καλείσαι να συρθείς και να το διαφημίσεις! Να το πουλήσεις, για να ζήσεις...

18 Μαρ 2017

Οι χρήσιμες θλίψεις των καιρών

Aναδημοσιεύουμε σήμερα ένα παλαιότερο κείμενό μας, στο πνεύμα των ημερών, από το τεύχος 31 του ηλ. περιοδικού Vakxikon.gr, δεδομένης της συνεχούς χειροτέρευσης των εργασιακών συνθηκών, αλλά και της μεθοδευμένης κοινωνικής αποβλάκωσης:

Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων ζει σε ήρεμη απελπισία.
Aυτό που λέμε υποταγή δεν είναι παρά απελπισία.
Η.D. Thoreau

Για “θλίψεις των καταναγκαστικών έργων” που εξαθλιώνουν το προλεταριάτο, έκανε λόγο ο Πωλ Λαφάργκ στο πάντοτε επίκαιρο έργο του “Το δικαίωμα στην τεμπελιά”. Λίγο πιο πάνω στο κείμενο καυτηριάζει: “Δώδεκα ώρες δουλειά τη μέρα! Ιδού το ιδανικό των φιλάνθρωπων και των ηθικολόγων του 18ου αιώνα!” (1).
Ο Αλεξάντρ Χέρτσεν μας το λέει ξεκάθαρα: “Η ζωή κατάντησε ένα παιχνίδι χρηματιστηρίου, τα πάντα μεταμορφώθηκαν σε σαράφικα και εμπορικά καταστήματα: οι δημοσιογραφικές ομάδες των περιοδικών, οι εκλογικές συναθροίσεις, τα σώματα του κοινοβουλίου” (2). Μέσα σ' όλα αυτά αναζητούμε τον άνθρωπο στο πραγματικό ανάστημά του. Όχι, ασφαλώς, εκείνον που ζει “με τη λαθεμένη αντίληψη πως κάποια μοίρα που την ονομάζουν ανάγκη, τον υποχρεώνει να στοιβάζει θησαυρούς που θα τους φάει ο σκόρος και η σκουριά, που θα τους κλέψουν οι ληστές και οι διαρρήκτες” (3).
Αναζητούμε μια ζωή μακριά από την ανοησία, πιο κοντά στη φύση μας. Είναι μια επίπονη αναζήτηση, γεμάτη στερήσεις, για τα τόσο αναγκαία “παραμύθια” των ποιητών που, ακαταπόνητοι, επιμένουν να μας διδάσκουν. Για τα άυλα εκείνα μνημεία του πνεύματος τα οποία, ανάμεσα σε άλλα, μας δείχνουν τον δρόμο “να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας από την εμμονή του κέρδους και του χρήσιμου” (4), που μας σπρώχνει μια ώρα αρχύτερα στην απώλεια και στον θάνατο. Στο βέβαιο τέλος κάθε ονείρου.


**

(1) Paul Lafargue, Το δικαίωμα στην τεμπελιά, Νησίδες, 2001
(2) Νuccio Ordine, H χρησιμότητα του άχρηστου, Άγρα, 2013
(3) Henry David Thoreau, Oυώλντεν, Διεθνής βιβλιοθήκη, 1999
(4) Νuccio Ordine, Ό.π.

13 Μαρ 2017

Ένα διαμαντάκι...


Tι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Εποχή της "μεγάλης φούσκας", 2001. Ο πανίσχυρος άντρας της Siemens γιορτάζει τα 100 χρόνια του γερμανικού κολοσσού. Κοσμικές πόζες με τον Λ. Παπαδήμο, γνωστούς πολιτικούς και επιχειρηματίες. Από τις "Επιλογές" της (κραταιάς άλλοτε) εφημερίδας Μακεδονία.

11 Μαρ 2017

Περίπου έναν αιώνα πριν

"Η κατανομή εργασίας είναι καταστροφική για τα ανθρώπινα μέσα διαβίωσης. Ο καπιταλιστής, έχοντας διαχωρίσει και προσαρτήσει ένα ποσοστό εργατών που έχουν υλική αξία για τον ίδιο (ορισμένους ειδικούς, πειθήνιους αρχηγούς συνδικάτων κτλ.), μεταχειρίζεται τις υπόλοιπες εργαζόμενες μάζες σαν ανεξάντλητα εμπορεύματα.
Αν θέλουμε, πουλάμε. Αν θέλουμε, αγοράζουμε. Αν δεν συμφωνείτε να δουλέψουμε, εμείς θα περιμένουμε κι όποιος αντέξει. Αν κάνετε απεργία, θα πάρουμε άλλους. Φροντίζουμε τους υποταγμένους και τους ικανούς. Και για τους ανυπότακτους, έχουμε τα κλομπ της επίσημης αστυνομίας, και τα Μάουζερ και Κολτ των ιδιωτικών αστυνομικών (βλ. και τάγματα εφόδου).
Η πονηρή διάσπαση της εργατικής τάξης στους αναλώσιμους και τους προνομιούχους, η άγνοια των εργατών εξουθενωμένων από τη δουλειά, που μετά από μια τελείως συστηματοποιημένη μέρα εργασίας, δεν τους μένει καν αρκετή ενέργεια για να μπορούν να σκεφτούν, η σχετική ευημερία του εργάτη, που καταφέρνει να βγάλει έναν μισθό πείνας, η απατηλή ελπίδα του πλούτου στο μέλλον, που ενισχύεται από επίμονες αφηγήσεις για δισεκατομμυριούχους που άρχισαν σαν καθαριστές, τα πραγματικά στρατιωτικά οχυρά σε πολλές γωνιές των δρόμων, και η απειλητική λέξη "απέλαση".. Αυτά απομακρύνουν κάθε σημαντική ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξουν επαναστατικά ξεσπάσματα στην Αμερική."

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Η δική μου Αμερική, Το Ποντίκι, 2007 (απόσπασμα)

3 Μαρ 2017

Οι ιππότες της λακκούβας


Aπό το αρχείο του Αρθρογράφου, ενόψει του επετειακού 30ου Α.Ε.Μ.Θ., μια παλαιότερη ανακοίνωση του "αμαρτωλού" Σ.ΕΚ.Α. Όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει, δεν έχουν αλλάξει και πολλά έκτοτε.. (κυβέρνηση Σαμαρά-κυβέρνηση Τσίπρα). Για την ακρίβεια, μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά..

1 Μαρ 2017

Όλοι σε φόρμα!

"H μουσική βιομηχανία καλώς κατατροπώθηκε (ενν. από την ψηφιακή τεχνολογία), γιατί οι βιομηχανίες έχουν βασικό σκοπό το κέρδος. Και όταν εσύ κερδίζεις, κάποιος άλλος χάνει..", είναι η άποψη του Β. Γερμανού (Documento, 25-26/2/2017, συν. στον Γ. Παπαϊωάννου). Με αυτήν ταυτιζόταν και ο αείμνηστος Λ. Κηλαϊδόνης, καθώς και άλλοι, είμαι βέβαιος, σημαντικοί καλλιτέχνες. Ο Λουκιανός μάλιστα, σε συνέντευξή του στην ΤV. 100, πριν αρκετά χρόνια, είχε δηλώσει πως οι μουσικοί θα στραφούν αναγκαστικά στις συναυλίες για τα απαραίτητα έσοδα, κι ας μοιράζονται στο εξής (δωρεάν) τη μουσική τους με τον κόσμο, χωρίς διαμεσολαβητές (για να το θέσουμε ευγενικά).
Δυστυχώς, οι συγγραφείς και οι ποιητές δεν διαθέτουν κάτι αντίστοιχο με τις συναυλίες. Το μοίρασμα, φυσικά, παραμένει στη διακριτική τους ευχέρεια. Όσο για την "εκδοτική βιομηχανία" (βιοτεχνία ίσως θα ταίριαζε καλύτερα), παρακαλώ μην μπερδευτείτε, το παραπάνω απόσπασμα συνέντευξης (φωτο) δεν ανήκει σε κάποιον προπονητή ποδοσφαίρου (π.χ. Αλέφαντο), αλλά στην κα Άννα Πατάκη, των γνωστών εκδόσεων (Νεκτάριος Καλογήρου, τοβιβλίο.net). Aχ, αυτή η κακιά, η ενιαία τιμή τα φταίει όλα...


22 Φεβ 2017

Aποκτήνωση

«Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!»
M. Λουντέμης

Προσοχή! Ακολουθούν εικόνες που σοκάρουν...







Κι όμως, τα κατάφεραν και τα έκαμαν τέσσερα.

21 Φεβ 2017

Ανίερα και ανόσια

Μέσα στο γενικό ζόφο των ημερών, κάποιοι θρασύδειλοι “πατριώτες” του Ωραιοκάστρου, που νιώθουν καθήκον τους να υπερασπίσουν δήθεν “τα ιερά και τα όσια”, αποφάσισαν να τραμπουκίσουν μικρά προσφυγόπουλα, εκδηλώνοντας με ύβρεις, βιαιοπραγίες και αχαρακτήριστα συνθήματα, όλη τη συμπλεγματική άβυσσο του υποσυνειδήτου τους.
Το έλλειμμα παιδείας, δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, οδηγεί στον φασισμό. Όλα όσα επικαλούνται οι “αγανακτισμένοι” αυτοί κάτοικοι ως πατροπαράδοτες “αξίες”, δεν είναι τίποτε άλλο από γνήσια μισαλλοδοξία και τέλεια απουσία ανθρωπιστικών ιδανικών. Ο Β. Ράιχ γράφει σχετικά:

Ο φασισμός είναι στην καθαρή μορφή του το άθροισμα απ’ όλες τις άλογες αντιδράσεις του μέσου ανθρώπινου χαρακτήρα [...] Η φυλετική ιδεολογία είναι μια γνήσια βιοπαθητική χαρακτηρολογική έκφραση του αναφρόδιτου (ανίκανου για οργασμό) ανθρώπου.


16 Φεβ 2017

Δεν είναι για ξεπούλημα

Είναι απόλυτα λογικό, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, αλλά και των ασφυκτικών της δεσμεύσεων απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, να εμφανίζονται όλο και περισσότεροι καλοθελητές, όπως τώρα η εταιρεία Gucci, αύριο πιθανότατα κάποιοι άλλοι, για να εκμεταλλευτούν για διαφημιστικούς-εμπορικούς σκοπούς (και) τους αρχαιολογικούς χώρους. Και, φυσικά, είναι συνηθισμένο στο "Ελλαδιστάν" να εκφέρονται απόψεις για τέτοια ευαίσθητα και κρίσιμα ζητήματα, από τους πλέον αναρμόδιους.
Πολλοί έσπευσαν να λοιδορήσουν το Κ.Α.Σ., για την απόφαση μη παραχώρησης του ιερού βράχου της Ακροπόλεως. Κάναμε λόγο, σε προηγούμενο άρθρο μας, για τον "άκρατο οικονομισμό" που έχει υπερισχύσει στις καθημερινές συναλλαγές μας, στις επιλογές μας, στην επικοινωνία μας με τους άλλους, στην ποιότητα της ζωής μας, στο ίδιο μας το λεξιλόγιο. Έχουμε επιτρέψει την εισβολή του χυδαίου και του φτηνού στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στην Ψυχαγωγία. Πώς να το κάνουμε όμως, δεν είναι όλα για ξεπούλημα: 

Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλουύσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κ’ εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν». (Βγάζω και τους δίνω τρακόσια πενήντα τάλλαρα.)· κι’ όταν φιλιωθούμεν με τον Κυβερνήτη, (ότι τρωγόμαστε), τα δίνω και σας δίνει ό,τι του ζητήσετε διά να μείνουν εις την πατρίδα απάνου». Και τα ’χα κρυμμένα. Τότε με την αναφορά μου τα πρόσφερα του Βασιλέως να χρησιμέψουν διά την πατρίδα.


Στρατηγός Μακρυγιάννης, “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”, τόμος Β΄

14 Φεβ 2017

No hope!

Εναντίον της βλακείας, ακόμα κι οι θεοί αγωνίζονται μάταια.. 
Friedrich Schiller



Αφιερώνεται στους υπερασπιστές της "πολυφωνίας" των καναλιών..

11 Φεβ 2017

Περί ανέμων...

"Η αρχαιολογία δεν μπορεί να είναι έργο ανθρώπων, που έχουν εξωτερικές υλικές βεβαιότητες, αλλά απασχόληση των υπηρετών της μνήμης, που οικοδομώντας ένα έργο, ουσιαστικά ασκούν έργο αποικοδομητικό του εαυτού των". Έτσι έγραφε κάποτε ο σοφός Ν.Γ. Πεντζίκης (Πραγματογνωσία και άλλα επτά κείμενα μυθοπλασίας γεωγραφικής, εκδόσεις Α.Σ.Ε., Θεσσαλονίκη 1984), αναφερόμενος όχι μόνο στα υλικά κατάλοιπα του παρελθόντος, μα και στον άυλο πολιτισμό.
Σε εποχές επικράτησης ενός άκρατου οικονομισμού (εδώ ένα διαφωτιστικό κείμενο του Μ. Τασάκου), όπου τα πάντα μεταφράζονται με όρους αφόρητα λογιστικούς, η άποψη του Πεντζίκη φαντάζει προφανώς ουτοπική, ίσως ακόμα και για ολιγαρκείς οραματιστές...
Μια ολόκληρη χώρα εξαρτά το μέλλον της από κάποια "αξιολόγηση", τα ελληνικά σχολεία υποβιβάστηκαν σε προθαλάμους των επιχειρήσεων ―κάποιοι μάλιστα, εξόχως κυνικά, κομπάζουν γι' αυτό!―, οι οποίες δίνουν σαφείς, αυστηρές οδηγίες στους (βραχύβιους) εργαζομένους τους, σχεδόν και για το πώς να αναπνέουν.
Η γλώσσα, δυστυχώς, τείνει και αυτή στην τυποποίηση, ακολουθώντας τη γενικευμένη κατάπτωση, κι ας επιχαίρουν ορισμένοι, γιατί δήθεν διαπιστώνουν εκδοτικό οργασμό ―βάσει αριθμών πάντα, πάντα ποσοτικά τα μεγέθη― (πανομοιότυπων) "λογοτεχνικών" βιβλίων. Κι όλα αυτά συμβαίνουν παρόλο το πρωτοφανές πλήθος των πανεπιστημιακών σχολών, των μεταπτυχιακών προγραμμάτων και των αποφοίτων τους.  Παρόλα τα ατέλειωτα σεμινάρια και τις δια βίου πιστοποιήσεις... Είπαμε, μιλούν οι αριθμοί. Σίγουρο κριτήριο! Και μόνο.

4 Φεβ 2017

Προανάκρουσμα

Mία από τις πρώτες κινήσεις του νεοεκλεγέντος Προέδρου των Η.Π.Α., Ντ. Τραμπ, υπήρξε το ξήλωμα του αναιμικού Obamacare, με περιστολή δαπανών για τη δημόσια περίθαλψη. Ο κυνισμός του δεν πρέπει να μας ξενίζει. Γράφει ο Μilton Friedman (Σχολή Σικάγου), βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας, επιχειρηματολογώντας (στο "Καπιταλισμός και ελευθερία", Παπαδόπουλος 2012) ενάντια στην ύπαρξη κατώτατου ορίου στον βασικό μισθό: 
[...] ο αντίκτυπος του βασικού μισθού είναι να αυξάνεται η ανεργία περισσότερο απ' ό,τι θα αυξανόταν διαφορετικά [...] είναι άνθρωποι που ρίχνονται στην ανεργία ή που, το πιθανότερο, δεν προσλαμβάνονται ποτέ σε συγκεκριμένες δραστηριότητες, εξαιτίας της ύπαρξης του βασικού μισθού [...]
Πρόκειται, φυσικά, για διαστρέβλωση της πραγματικότητας με φτηνές σοφιστείες, καθότι το αιτιατό βαφτίζεται αίτιο (φταίει η ύπαρξη βασικού μισθού, ως ανασταλτικός παράγοντας για την "ανταγωνιστικότητα", που οδηγεί σε περικοπή θέσεων εργασίας, όχι η πλήρης ασυδοσία των επιχειρηματικών συμφερόντων και το ελλιπές-διάτρητο νομοθετικό πλαίσιο, για τις χιλιάδες απολύσεις!). 
Αυτό το δόγμα ασπάζεται απολύτως και ο νεοφιλελεύθερος Κ. Μητσοτάκης. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να φανταστεί τι πρόκειται να επακολουθήσει στο ήδη διαλυμένο τοπίο των εργασιακών σχέσεων, με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τα νέα όργια των εργοδοτών, τους "ανταγωνιστικούς" μισθούς Πακιστάν κλπ., πάντοτε για το καλό της ανάπτυξης, δηλαδή για το καλό μας!...

29 Ιαν 2017

Αγριεμένοι


Φαντάσματα του παρελθόντος


Γηραλέοι, βαριεστημένοι, ανάμεσά τους νέοι και ευτραφείς "αυθόρμητοι" κλακαδόροι (προσδοκώντας φυσικά κάποια "τακτοποίηση"..), παρακολουθούν την ομιλία του Κυριάκου στη Θεσσαλονίκη. 
Ανέμπνευστη, κοινότοπη, κρύα, σε κάνει να αναρωτιέσαι: πόσο πιο κακό μπορεί να αποβεί το κακέκτυπο του ήδη κακού; Κι αν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία για τις προθέσεις (και τις αγριεμένες "νεοφιλελεύθερες" διαθέσεις) τους, μετά την επικείμενη πτώση της τωρινής (κατάπτυστης) κυβέρνησης, που αμαύρωσε στο συλλογικό υποσυνείδητο τη λέξη "Αριστερά", η παρακάτω φωτογραφία, από το λογαριασμό του πρώην υπουργού Ι. Βρούτση στο twitter, αρκεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο:



28 Ιαν 2017

Το ανθρώπινο κτήνος


Παιδάκια του Άουσβιτς


"Α, ωραία εφεύρεση! [για το τρένο] Ποιος λέει το αντίθετο! Πηγαίνει κανείς πιο γρήγορα, γίνεται πιο σοφός... Μα τα άγρια θηρία μένουν πάντα άγρια θηρία. Κι όσες μηχανές, καλύτερες ακόμα, κι αν εφεύρουν, θα υπάρχουν ωστόσο κάτω από αυτές θηρία ανήμερα." 

Εμίλ Ζολά (1840-1902), Το ανθρώπινο κτήνος, Ο Κόσμος, 1954 (αρχ. έκδ. 1890, μτφ Γιάννη Κουχτσόγλου).

25 Ιαν 2017

Ως πού;

(…) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου να γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου (…)

Λένιν, «Άπαντα», τ. 5



  ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ PUBLIC  
Ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής

Την Παρασκευή 20.01.17 η επιχείρηση Public απέλυσε δεκάδες εργαζομένους, κυρίως πωλητές και προϊσταμένους από διάφορους εργασιακούς χώρους, όπως σε τμήματα Τεχνολογίας, Πολιτισμού, Gaming. Ταυτόχρονα, προέβη σε απολύσεις κάποιων διευθυντικών στελεχών, ενώ το κλίμα στους εργασιακούς χώρους είναι ότι επίκειται και συνέχεια.

Το κοινό στοιχείο της πλειονότητας των συναδέλφων που απολύθηκαν ήταν ο χαρακτηρισμός τους ως «υψηλόμισθοι», δηλαδή εργαζόμενοι των «700 και 800 ευρώ»… Για να προλάβουμε αντιδράσεις και αιτιολογίες του τύπου «αναγκαστική εξυγίανση», να σημειώσουμε ότι αυτή η μορφή «εξυγίανσης» συμπίπτει τυχαία (;) με το σχεδιαζόμενο άνοιγμα νέων καταστημάτων της αλυσίδας Public σε Κολωνάκι και Αεροδρόμιο. Και για να το κάνουμε ακόμα πιο καθαρό, πρόκειται για μια επιχείρηση, η οποία, από το 2012, προβαίνει σταθερά σε απολύσεις, μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση -έως εξαντλήσεως- των υπαλλήλων της, αξιοποίηση δωρεάν εργασίας μέσω προγραμμάτων voucher, με αποτέλεσμα να έχει βγάλει τεράστια κέρδη από την εξευτελιστικά φθηνή εργασία των συναδέλφων μας.

Είναι φανερό ότι η εργοδοσία των Public πετάει στον δρόμο τους «δήθεν υψηλόμισθους» για να φτιάξει στρατό από φθηνή αναλώσιμη εργατική δύναμη, την οποία, αφού ξεζουμίζει, τίποτα δε δείχνει ότι επίσης δε θα απολύσει στη συνέχεια. Αυτός ο κύκλος των «φθηνών προσλήψεων στην αρχή» και «απολύσεων όταν βρεθεί ο ακόμα πιο φθηνός στη συνέχεια» είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο με το οποίο η επιχείρηση Public έχει οικοδομήσει την αλυσίδα της στην Ελλάδα. Γι’ αυτό ακριβώς δε διστάζει να δείξει τι σημαίνει για την «Αγορά» ο όρος «ομαδικές απολύσεις» και πώς μπορεί μια κερδοφόρα επιχείρηση να χρησιμοποιεί το νομικό οπλοστάσιο που διαμόρφωσαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

Οι απολύσεις στα Public είναι προκλητικές για τους εργαζομένους της, οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά ξεζουμιστεί όλα αυτά τα χρόνια: υπερωρίες, κυριακάτικη εργασία (μάλιστα 5ωρο, ώστε να μην παίρνουν το επιπλέον ρεπό που δικαιούνται και την προβλεπόμενη προσαύξηση), απάνθρωπα καθεστώτα «αξιολόγησης» των ατομικών πωλήσεων, καλλιέργεια ανταγωνιστικού κλίματος, πληρωμή ελλειμμάτων των ταμείων από την τσέπη κ.λπ.

Ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής καλούμε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα στα Public να επικοινωνήσει μαζί μας. Να μη δεχθεί αδιαμαρτύρητα τις απολύσεις, τη δική του ή των άλλων συναδέλφων. Να μη βιαστεί να υπογράψει την απόλυση-καταδίκη του.

Ο Σύλλογος είμαστε όλοι εμείς. Η αλληλεγγύη είναι η δική μας συνταγή στις απολύσεις και στην ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας. Με όλα τα μέσα συνδικαλιστικής δράσης αλλά και τα αντίστοιχα νομικά/θεσμικά θα παλέψουμε για το δίκιο μας.

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!
Καμία ανοχή στις απολύσεις!
Ας συσπειρωθούμε – Ας επικοινωνήσουμε με το Σύλλογο!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ – ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537 (στο τηλέφωνο θα μας βρείτε κάθε Πέμπτη μετά τις 19.30) | sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com

22 Ιαν 2017

H σημασία της σιωπής



“Αυτές τις ώρες μεγάλωνα όπως μεγαλώνει το φύτρο μέσα στη νύχτα. Δεν ήταν χρόνος χαμένος από τη ζωή μου. Αντίθετα, ήταν πολύ πιο γεμάτος και χρήσιμος από τον κανονικό. Κατάλαβα τότε τι εννοούν οι κάτοικοι της Ανατολής, άμα μιλούν για εσωτερική σκέψη και θεωρούν άχρηστες τις ομιλίες.” 

Henry David Thoreau, Ουώλντεν, Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1999 (μτφ Ι. Ζαχαράκη)

18 Ιαν 2017

Συνυπεύθυνοι

Σε τι είδους μονοπάτι μας οδηγεί ο τηλεοπτικός -και όχι μόνο- “σχολιασμός” προσώπων τύπου Σώρρα, ο τηλεοπτικός χρόνος που αφιερώνεται, τελευταία, από χιουμοριστικές εκπομπές στην υποτιθέμενη “φαιδρότητά” τους (π.χ. μόλις εχθές, στην “Ελληνοφρένεια” του Αlpha). Λειτουργεί πράγματι εναντίον τους; Ή μήπως ανεβάζει την αναγνωρισιμότητά τους ανάμεσα σε ανθρώπους που αδιαφορούν για το πρόσημο, όπως τραγικά διαπιστώθηκε στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής;
Η φωτογραφία που διαλέξαμε για το σημερινό άρθρο, αποτελεί ένα ενδεικτικό στιγμιότυπο του επί σειρά ετών μεθοδικού ξεπλύματος, που έφερε τους νεοναζί τρίτο κόμμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και, φυσικά, τηλεοπτικός χρόνος παραχωρήθηκε (και εξακολουθεί να παραχωρείται, έναντι αδράς αμοιβής) σε κάθε απίθανο τηλεαπατεώνα, αυστηρά ακροδεξιάς-πατριδοκάπηλης ρητορείας και καταβολών, με μια ευρεία γκάμα προϊόντων, από βιβλία για παγκόσμιες συνωμοσίες, αρχαίο κλέος και εξωγήινους, μέχρι φυτικά χάπια δια πάσαν νόσον...
Το δίχως άλλο, στη βάση όλων αυτών των πρόχειρων, κραυγαλέων αφηγημάτων, βρίσκεται ο μισανθρωπισμός, που τρέφεται από τον φόβο και την ημιμάθεια. Ξέρουν καλά οι παραπάνω σε τι μαλθακό κοινό απευθύνονται. Πόσο το έδαφος έχει γίνει πρόσφορο, υπό αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης και ακρισίας, για τις δραστηριότητές τους. Ας πάψουμε, λοιπόν, να τρέφουμε κι εμείς το μαύρο φίδι. Ας πάψουμε να τους σιγοντάρουμε, έστω και άθελά μας.

16 Ιαν 2017

Τέχνη και πολιτικοί

Ένα μικρό απόσπασμα παραθέτουμε σήμερα, από τη συνέντευξη του συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνου στην αείμνηστη Μ. Παπαγιαννίδου (“Επικίνδυνοι Καλλιτέχνες”, Το Άλλο Βήμα, 24 Νοεμβρίου 2002), εντυπωσιασμένοι για τη διαχρονικότητά του σε ό,τι έχει να κάνει με τον πνευματικό κόσμο της χώρας μας. Σήμερα, που οι ακραίες φωνές του παραλόγου πληθαίνουν, τα πλήθη αναζητούν ψυχαναγκαστικά το νέο σωτήρα, και το αμπαλαρισμένο τίποτα επελαύνει ως μεταλλαγμένος ιός...

“[...] Και μου αρέσει πολύ η διατύπωσή σας, δηλαδή η τέχνη ως οπλικό σύστημα. Την υιοθετώ ανεπιφύλακτα. Σε αυτόν άλλωστε τον χαρακτήρα της οφείλει και το βαθύ μίσος που αισθάνονται για αυτήν οι πολιτικοί. Αντιλαμβάνονται ότι η τέχνη τούς αμφισβητεί ριζικά και ξεσκεπάζει τα ψέματα με τα οποία αναρριχώνται και διατηρούνται στην εξουσία. Δείτε, όταν κάποτε αισθάνονται αναγκασμένοι να ασχοληθούν με την τέχνη ή τους καλλιτέχνες, ποιους επιλέγουν να προβάλουν: εκείνους από τους οποίους αισθάνονται ότι δεν κινδυνεύουν, εκείνους που δεν τους καταγγέλλουν και δεν τους εκθέτουν. Αυτούς που έχουν συμμαχήσει μαζί τους. Δεν έχετε παρά να τους ακούσετε να αποκαλούν κάποιον εν ζωή καλλιτέχνη (οι πεθαμένοι θεωρούνται εξ ορισμού κατεστημένο, τους σέβονται) “ο μεγάλος μας ποιητής ή ο μεγάλος μας ζωγράφος” κτλ. για να καταλάβετε ότι τον θεωρούν ακίνδυνο. Ένας καλλιτέχνης ακίνδυνος για τους πολιτικούς είναι ένας καλλιτέχνης που έχει τελειώσει. Αν άρχισε, δηλαδή, ποτέ του”.

12 Ιαν 2017

Ποιος έχασε τη ντροπή;

Σε "μικρά κι ανήλιαγα στενά" της περιοχής Χαριλάου, τραβηγμένες ΣΗΜΕΡΑ νωρίς το απόγευμα οι παρακάτω φωτογραφίες. Όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει, το οδόστρωμα καλύπτεται από συμπαγές στρώμα πάγου, ενώ δεν υπήρξε η παραμικρή διέλευση από κάποιο μηχάνημα του Δήμου. Ας σημειωθεί ότι στην περιοχή αυτή δεν υπήρξαν ούτε τσουβάλια με αλάτι, και το ρίσκο που παίρνει ακόμη κανείς, απλά και μόνο περπατώντας στο δρόμο ή στο πεζοδρόμιο, είναι μεγάλο! 
Μόνος σύμμαχος, εκεί όπου φτάνει, ο ήλιος. Όχι της δικαιοσύνης, πάντως, καθότι η παραίτηση του Δημάρχου αναβάλλεται επ' αόριστον...






11 Ιαν 2017

Παυλοκαταραμένοι

Από εχθές, αυτή ήταν η τυπική εικόνα που αντίκριζε κανείς στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης (φωτό Αρθρογράφου, όπου οι οδοί έχουν καλυφθεί εντελώς!). Δρόμοι αδιάβατοι από το χιόνι, Δήμος προκλητικά ανύπαρκτος και εγκληματικά απροετοίμαστος, δημότες εγκλωβισμένοι, πτώσεις και τραυματισμοί στον πάγο, άνθρωποι στο έλεος του Θεού. Και μετά από όλα αυτά, ούτε παραιτήσεις, ούτε αυτοκριτική, ούτε καν μια απλή συγγνώμη... Να έχετε το νου σας, όμως, γιατί οι καλλιτεχνικές πρωτοπορίες του Δημάρχου δεν θα λείψουν, αφού προηγουμένως μας λυπηθεί ο καιρός, ανέβει η θερμοκρασία και ξεπαγώσουν οι δρόμοι.






Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την αναφορά της πηγής.