"Η κατανομή εργασίας είναι καταστροφική για τα ανθρώπινα μέσα διαβίωσης. Ο καπιταλιστής, έχοντας διαχωρίσει και προσαρτήσει ένα ποσοστό εργατών που έχουν υλική αξία για τον ίδιο (ορισμένους ειδικούς, πειθήνιους αρχηγούς συνδικάτων κτλ.), μεταχειρίζεται τις υπόλοιπες εργαζόμενες μάζες σαν ανεξάντλητα εμπορεύματα.
Αν θέλουμε, πουλάμε. Αν θέλουμε, αγοράζουμε. Αν δεν συμφωνείτε να δουλέψουμε, εμείς θα περιμένουμε κι όποιος αντέξει. Αν κάνετε απεργία, θα πάρουμε άλλους. Φροντίζουμε τους υποταγμένους και τους ικανούς. Και για τους ανυπότακτους, έχουμε τα κλομπ της επίσημης αστυνομίας, και τα Μάουζερ και Κολτ των ιδιωτικών αστυνομικών (βλ. και τάγματα εφόδου).
Η πονηρή διάσπαση της εργατικής τάξης στους αναλώσιμους και τους προνομιούχους, η άγνοια των εργατών εξουθενωμένων από τη δουλειά, που μετά από μια τελείως συστηματοποιημένη μέρα εργασίας, δεν τους μένει καν αρκετή ενέργεια για να μπορούν να σκεφτούν, η σχετική ευημερία του εργάτη, που καταφέρνει να βγάλει έναν μισθό πείνας, η απατηλή ελπίδα του πλούτου στο μέλλον, που ενισχύεται από επίμονες αφηγήσεις για δισεκατομμυριούχους που άρχισαν σαν καθαριστές, τα πραγματικά στρατιωτικά οχυρά σε πολλές γωνιές των δρόμων, και η απειλητική λέξη "απέλαση".. Αυτά απομακρύνουν κάθε σημαντική ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξουν επαναστατικά ξεσπάσματα στην Αμερική."
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Η δική μου Αμερική, Το Ποντίκι, 2007 (απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, σχολιάστε μόνον εφόσον το κείμενό σας συνεισφέρει σε έναν πολιτισμένο και τεκμηριωμένο διάλογο.