Aποκτήνωση

«Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!»

M. Λουντέμης

Προσοχή! Ακολουθούν εικόνες που σοκάρουν...

Κι όμως, τα κατάφεραν και τα έκαμαν τέσσερα.

Ανίερα και ανόσια

Μέσα στο γενικό ζόφο των ημερών, κάποιοι θρασύδειλοι “πατριώτες” του Ωραιοκάστρου, που νιώθουν καθήκον τους να υπερασπίσουν δήθεν “τα ιερά και τα όσια”, αποφάσισαν να τραμπουκίσουν μικρά προσφυγόπουλα, εκδηλώνοντας με ύβρεις, βιαιοπραγίες και αχαρακτήριστα συνθήματα, όλη τη συμπλεγματική άβυσσο του υποσυνειδήτου τους.

Το έλλειμμα παιδείας, δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, οδηγεί στον φασισμό. Όλα όσα επικαλούνται οι “αγανακτισμένοι” αυτοί κάτοικοι ως πατροπαράδοτες “αξίες”, δεν είναι τίποτε άλλο από γνήσια μισαλλοδοξία και τέλεια απουσία ανθρωπιστικών ιδανικών. Ο Β. Ράιχ γράφει σχετικά:

Ο φασισμός είναι στην καθαρή μορφή του το άθροισμα απ’ όλες τις άλογες αντιδράσεις του μέσου ανθρώπινου χαρακτήρα [...] Η φυλετική ιδεολογία είναι μια γνήσια βιοπαθητική χαρακτηρολογική έκφραση του αναφρόδιτου (ανίκανου για οργασμό) ανθρώπου.

Δεν είναι για ξεπούλημα

Είναι απόλυτα λογικό, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, αλλά και των ασφυκτικών της δεσμεύσεων απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, να εμφανίζονται όλο και περισσότεροι καλοθελητές, όπως τώρα η εταιρεία Gucci, αύριο πιθανότατα κάποιοι άλλοι, για να εκμεταλλευτούν για διαφημιστικούς-εμπορικούς σκοπούς (και) τους αρχαιολογικούς χώρους. Και, φυσικά, είναι συνηθισμένο στο "Ελλαδιστάν" να εκφέρονται απόψεις για τέτοια ευαίσθητα και κρίσιμα ζητήματα, από τους πλέον αναρμόδιους.

Πολλοί έσπευσαν να λοιδορήσουν το Κ.Α.Σ., για την απόφαση μη παραχώρησης του ιερού βράχου της Ακροπόλεως. Κάναμε λόγο, σε προηγούμενο άρθρο μας, για τον "άκρατο οικονομισμό" που έχει υπερισχύσει στις καθημερινές συναλλαγές μας, στις επιλογές μας, στην επικοινωνία μας με τους άλλους, στην ποιότητα της ζωής μας, στο ίδιο μας το λεξιλόγιο. Έχουμε επιτρέψει την εισβολή του χυδαίου και του φτηνού στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στην Ψυχαγωγία. Πώς να το κάνουμε όμως, δεν είναι όλα για ξεπούλημα: 

Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλουύσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κ’ εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν». (Βγάζω και τους δίνω τρακόσια πενήντα τάλλαρα.)· κι’ όταν φιλιωθούμεν με τον Κυβερνήτη, (ότι τρωγόμαστε), τα δίνω και σας δίνει ό,τι του ζητήσετε διά να μείνουν εις την πατρίδα απάνου». Και τα ’χα κρυμμένα. Τότε με την αναφορά μου τα πρόσφερα του Βασιλέως να χρησιμέψουν διά την πατρίδα.

Στρατηγός Μακρυγιάννης, “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”, τόμος Β΄

ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

No hope!

Εναντίον της βλακείας, ακόμα κι οι θεοί αγωνίζονται μάταια.. 

Friedrich Schiller

Αφιερώνεται στους υπερασπιστές της "πολυφωνίας" των καναλιών..

Περί ανέμων...

"Η αρχαιολογία δεν μπορεί να είναι έργο ανθρώπων, που έχουν εξωτερικές υλικές βεβαιότητες, αλλά απασχόληση των υπηρετών της μνήμης, που οικοδομώντας ένα έργο, ουσιαστικά ασκούν έργο αποικοδομητικό του εαυτού των". Έτσι έγραφε κάποτε ο σοφός Ν.Γ. Πεντζίκης (Πραγματογνωσία και άλλα επτά κείμενα μυθοπλασίας γεωγραφικής, εκδόσεις Α.Σ.Ε., Θεσσαλονίκη 1984), αναφερόμενος όχι μόνο στα υλικά κατάλοιπα του παρελθόντος, μα και στον άυλο πολιτισμό.

Σε εποχές επικράτησης ενός άκρατου οικονομισμού (εδώ ένα διαφωτιστικό κείμενο του Μ. Τασάκου), όπου τα πάντα μεταφράζονται με όρους αφόρητα λογιστικούς, η άποψη του Πεντζίκη φαντάζει προφανώς ουτοπική, ίσως ακόμα και για ολιγαρκείς οραματιστές...

Μια ολόκληρη χώρα εξαρτά το μέλλον της από κάποια "αξιολόγηση", τα ελληνικά σχολεία υποβιβάστηκαν σε προθαλάμους των επιχειρήσεων ―κάποιοι μάλιστα, εξόχως κυνικά, κομπάζουν γι' αυτό!―, οι οποίες δίνουν σαφείς, αυστηρές οδηγίες στους (βραχύβιους) εργαζομένους τους, σχεδόν και για το πώς να αναπνέουν.

Η γλώσσα, δυστυχώς, τείνει και αυτή στην τυποποίηση, ακολουθώντας τη γενικευμένη κατάπτωση, κι ας επιχαίρουν ορισμένοι, γιατί δήθεν διαπιστώνουν εκδοτικό οργασμό ―βάσει αριθμών πάντα, πάντα ποσοτικά τα μεγέθη― (πανομοιότυπων) "λογοτεχνικών" βιβλίων. Κι όλα αυτά συμβαίνουν παρόλο το πρωτοφανές πλήθος των πανεπιστημιακών σχολών, των μεταπτυχιακών προγραμμάτων και των αποφοίτων τους.  Παρόλα τα ατέλειωτα σεμινάρια και τις δια βίου πιστοποιήσεις... Είπαμε, μιλούν οι αριθμοί. Σίγουρο κριτήριο! Και μόνο.

Χωρίς ανάγκη οποιασδήποτε προσθήκης

Άτσαλα κομμένο από κάποιον παλιό "Ροσινάντε"..

Προανάκρουσμα

Mία από τις πρώτες κινήσεις του νεοεκλεγέντος Προέδρου των Η.Π.Α., Ντ. Τραμπ, υπήρξε το ξήλωμα του αναιμικού Obamacare, με περιστολή δαπανών για τη δημόσια περίθαλψη. Ο κυνισμός του δεν πρέπει να μας ξενίζει. Γράφει ο Μilton Friedman (Σχολή Σικάγου), βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας, επιχειρηματολογώντας (στο "Καπιταλισμός και ελευθερία", Παπαδόπουλος 2012) ενάντια στην ύπαρξη κατώτατου ορίου στον βασικό μισθό: 

[...] ο αντίκτυπος του βασικού μισθού είναι να αυξάνεται η ανεργία περισσότερο απ' ό,τι θα αυξανόταν διαφορετικά [...] είναι άνθρωποι που ρίχνονται στην ανεργία ή που, το πιθανότερο, δεν προσλαμβάνονται ποτέ σε συγκεκριμένες δραστηριότητες, εξαιτίας της ύπαρξης του βασικού μισθού [...]

Πρόκειται, φυσικά, για διαστρέβλωση της πραγματικότητας με φτηνές σοφιστείες, καθότι το αιτιατό βαφτίζεται αίτιο (φταίει η ύπαρξη βασικού μισθού, ως ανασταλτικός παράγοντας για την "ανταγωνιστικότητα", που οδηγεί σε περικοπή θέσεων εργασίας, όχι η πλήρης ασυδοσία των επιχειρηματικών συμφερόντων και το ελλιπές-διάτρητο νομοθετικό πλαίσιο, για τις χιλιάδες απολύσεις!). 

Αυτό το δόγμα ασπάζεται απολύτως και ο νεοφιλελεύθερος Κ. Μητσοτάκης. Μπορεί, λοιπόν, κανείς να φανταστεί τι πρόκειται να επακολουθήσει στο ήδη διαλυμένο τοπίο των εργασιακών σχέσεων, με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τα νέα όργια των εργοδοτών, τους "ανταγωνιστικούς" μισθούς Πακιστάν κλπ., πάντοτε για το καλό της ανάπτυξης, δηλαδή για το καλό μας!...