Περί ανέμων...

"Η αρχαιολογία δεν μπορεί να είναι έργο ανθρώπων, που έχουν εξωτερικές υλικές βεβαιότητες, αλλά απασχόληση των υπηρετών της μνήμης, που οικοδομώντας ένα έργο, ουσιαστικά ασκούν έργο αποικοδομητικό του εαυτού των". Έτσι έγραφε κάποτε ο σοφός Ν.Γ. Πεντζίκης (Πραγματογνωσία και άλλα επτά κείμενα μυθοπλασίας γεωγραφικής, εκδόσεις Α.Σ.Ε., Θεσσαλονίκη 1984), αναφερόμενος όχι μόνο στα υλικά κατάλοιπα του παρελθόντος, μα και στον άυλο πολιτισμό.

Σε εποχές επικράτησης ενός άκρατου οικονομισμού (εδώ ένα διαφωτιστικό κείμενο του Μ. Τασάκου), όπου τα πάντα μεταφράζονται με όρους αφόρητα λογιστικούς, η άποψη του Πεντζίκη φαντάζει προφανώς ουτοπική, ίσως ακόμα και για ολιγαρκείς οραματιστές...

Μια ολόκληρη χώρα εξαρτά το μέλλον της από κάποια "αξιολόγηση", τα ελληνικά σχολεία υποβιβάστηκαν σε προθαλάμους των επιχειρήσεων ―κάποιοι μάλιστα, εξόχως κυνικά, κομπάζουν γι' αυτό!―, οι οποίες δίνουν σαφείς, αυστηρές οδηγίες στους (βραχύβιους) εργαζομένους τους, σχεδόν και για το πώς να αναπνέουν.

Η γλώσσα, δυστυχώς, τείνει και αυτή στην τυποποίηση, ακολουθώντας τη γενικευμένη κατάπτωση, κι ας επιχαίρουν ορισμένοι, γιατί δήθεν διαπιστώνουν εκδοτικό οργασμό ―βάσει αριθμών πάντα, πάντα ποσοτικά τα μεγέθη― (πανομοιότυπων) "λογοτεχνικών" βιβλίων. Κι όλα αυτά συμβαίνουν παρόλο το πρωτοφανές πλήθος των πανεπιστημιακών σχολών, των μεταπτυχιακών προγραμμάτων και των αποφοίτων τους.  Παρόλα τα ατέλειωτα σεμινάρια και τις δια βίου πιστοποιήσεις... Είπαμε, μιλούν οι αριθμοί. Σίγουρο κριτήριο! Και μόνο.