O Αρθρογράφος νιώθει χρέος του να ευχαριστήσει τους αναγνώστες του και να τους ευχηθεί καλές διακοπές, προτείνοντας το βιβλίο "Άστεγοι και κοινωνικός αποκλεισμός στην Ελλάδα της Κρίσης", από τις εκδόσεις Τόπος. Ίσως δεν είναι το ανάλαφρο ανάγνωσμα που, κατά παράδοση πλέον, συνοδεύει τη μεσημεριανή σιέστα μας, σε ατελείωτες σειρές από ξαπλώστρες πλάι στο κύμα. Έχει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον μιας και, όπως τονίζει η μία εκ των δύο συγγραφέων*, "δεν αναφερόμαστε στο κοινωνικό περιθώριο, αλλά σε ανθρώπους που έως χθες ήταν η μεσαία τάξη".
Ως μέρος του ευρύτερου προβλήματος της μακροχρόνιας ανεργίας, αποκαρδιωμένοι και χωρίς οικονομικούς πόρους, χωρίς την προστασία ενός στέρεου κοινωνικού ιστού και τη μέριμνα της πολιτείας, όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας οδηγούνται στον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτό δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά έρχεται μετά την απώλεια της εργασίας και την αδυναμία κάλυψης έστω και βασικών αναγκών. Η καταλήστευση, μέσω του ΕΝΦΙΑ, ακόμη και ευαίσθητων κοινωνικών κατηγοριών, πιστοποιεί την παραπάνω καθοδική πορεία, όπου το τελευταίο σκαλοπάτι είναι να χάσει κανείς και το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.
Δυστυχώς, όπως παραδέχονται οι συγγραφείς, δεν έχουμε επαρκή στοιχεία για τον αριθμό των αστέγων. Το κράτος μεταβίβασε βασικές αρμοδιότητές του σε φορείς όπως οι "μη κυβερνητικές οργανώσεις". Δεν υφίστανται, συν τοις άλλοις, τα μεθοδολογικά εργαλεία που απαιτούνται για μια αξιόπιστη και ουσιαστική αποτίμηση. Κατά τη γνώμη μας, δεν υφίσταται η στοιχειώδης ανθρώπινη ευαισθησία (και τσίπα!) εκ μέρους των κυβερνώντων.
*Δέσποινα Παπαδοπούλου, αναπλ. καθηγήτρια του τμ. Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο & Νίκος Κουραχάνης, μεταδιδακτορικός ερευνητής, διδάσκων Κοινωνικής Πολιτικής στην ίδια σχολή. Συνέντευξη στον Νίκο Σερβετά, Documento, 9/4/2017.
