Έβλεπαν μπροστά!

Προφητική "Ποντικίνα των καναλιών" (17 Νοέμβρη 2004), για το κακό που ερχόταν, από το παλιό καλό "Ποντίκι" του Παπαϊωάννου. Αξιοσημείωτη και η αναφορά στον "πολύ" Π. Κωστόπουλο και το ψεύτικο lifestyle των περιοδικών του, που ήδη αναφέρεται εδώ ως ξεπερασμένο! Στο οπισθόφυλλο της ίδιας εφημερίδας, ένας σπαρταριστός διάλογος του Μακαριστού Χριστόδουλου με τη Μ. Γιαννάκου (κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση).

Καθρεφτάκια και χριστουγεννιάτικες χάντρες

Φανταστείτε, αρχικά, έναν πρώην εργοδότη σας, που σας απέλυσε για να επενδύσει σε χώρες με φτηνότερα εργατικά χέρια, ως “γενναιόδωρη” πηγή φιλανθρωπίας σε συσσίτια απόρων (το γεύμα πρέπει να συνοδεύεται απαραιτήτως από αγιοβασιλιάτικο αναψυκτικό!). Φανταστείτε, ακολούθως, μια ανοιχτή πληγή-πηγή μόλυνσης και καταστροφής του -πολύ κοντινού σας, μοναδικού φυσικού πλούτου- περιβάλλοντος (με απελευθέρωση τεράστιας ποσότητας δηλητηρίων σε νερό και αέρα), ως “χρυσό” χορηγό στολισμού της πόλης σας. Προσθέστε έναν δήμαρχο-δήμο με πολλές "μοντερνιές" και επιλεκτικές ευαισθησίες, αλλά παντελώς αδιάφορο για άγραφους νόμους και ζητήματα ηθικής τάξης, σε έναν θύλακα αυξανόμενης φτώχειας και εκρηκτικής ανεργίας, και έχετε μια έξοχη συνταγή αστικής υποκρισίας και δήθεν απολιτίκ – ακραία θατσερικού εν τοις πράγμασι- κυνισμού, που ονομάζεται διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης...  Χρόνια σας πολλά!

Το σχολείο του μέλλοντος...

Από το αρχείο του Αρθρογράφου, και τα πρακτικά μιας παλαιάς διημερίδας (20, 21 Οκτώβρίου 2000, Δημοσιεύματα Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Αθηνών), με θέμα “το σχολείο της νέας χιλιετίας”, επιλεγμένη η εισαγωγική επισήμανση του -τότε πρύτανη- καθηγητή Γλωσσολογίας, κ. Γ. Μπαμπινιώτη, στο κλίμα της μελαγχολίας των εορτών: “Έχει φτάσει πια η ώρα η ναυαρχίδα της εκπαίδευσης, το λύκειο, να αποδεσμευθεί από την εξάρτηση των εισαγωγικών εξετάσεων, να αποκτήσει την αυτοτέλειά του, για να μπορέσει τελικά να αποδώσει”. Στο σημερινό, υποστελεχωμένο από καθηγητές, σχολείο των εξουθενωμένων μαθητών, των φροντιστηριακών μαθημάτων, του άτεγκτου αναλυτικού προγράμματος και της συντριπτικής μηχανιστικής εξειδίκευσης ("σχολείο σούπερ μάρκετ"), η “ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας” των αυριανών πολιτών εξακολουθεί να αποτελεί οραματικό ζητούμενο.

O Αρθρογράφος σας ευχαριστεί από καρδιάς για το ενδιαφέρον σας. Ευχές για ζεστές, ανθρώπινες γιορτές!

Ευρήματα "ανασκαφής"

Πεζά και ποιήματα των Μ. Αναγνωστάκη, Γ. Θέμελη, Τ. Καζαντζή, Λ. Ανδρέου, Γ. Κάτου, Λ. Παυλίδη κ.ά., συνδυασμένα αρμονικά με τραγούδια των Μ. Χιώτη, Στ. Κουγιουμτζή, Ν. Παπάζογλου, Σπ. Περιστέρη κ.ά., ζωντάνεψαν από τα χείλη ηθοποιών του ΚΘΒΕ (Θ. Κεραμίδα, Δ. Κιουρκτσόγλου, Λ. Λιθαρή, Χ. Μαστρογιαννίδη, Α. Σαπρανίδου, Δ. Τσιλινίκου), στην "Ανασκαφή 3", που έλαβε χώρα εχθές στο cafe Zώγια.

Η δραματοποίηση των κειμένων υπήρξε απολαυστική, με συγκινητικές κορυφώσεις. Στιγμιότυπα καθημερινότητας, οικείοι χώροι-γειτονιές, αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες και καταστάσεις της Θεσσαλονίκης, με παλμό, συναίσθημα και χιούμορ, επί δύο περίπου ώρες, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων. Ο Αρθρογράφος, απολύτως ικανοποιημένος, ήταν εκεί...

Τα ασυμάζευτα

Με τη δήλωσή του για “εκδημοκρατισμό” της Χρυσής Αυγής, ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης, κος Νίκος Παρασκευόπουλος, αποδεικνύεται επικίνδυνα αφελής, σε μία εξόχως ευνοϊκή συγκυρία για το νεοναζιστικό μόρφωμα, επισφραγίζοντας αυτό που είχε ήδη γίνει φανερό με το πρόσφατο ταξίδι μελών της Κυβέρνησης (με πρωτοβουλία του ΥΕΘΑ, κ. Π. Καμμένου), από κοινού με στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης, σε ακριτικά νησιά. Και χρησιμοποιούμε τον χαρακτηρισμό “αφελής”, γιατί δεν θέλουμε να φανταστούμε ότι η συγκεκριμένη δήλωση μπορεί να εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Στο όνομα ποιας σκοπιμότητας, εξάλλου, μπορεί κανείς να εκφράζει τόσο ανεύθυνες θέσεις, νομιμοποιώντας ουσιαστικά εγκληματικές πράξεις, παραστρατιωτικές δομές, και μεθοδευμένες προσπάθειες υπονόμευσης, που αντικειμενικό στόχο έχουν την εκτροπή;

Μετά λύπης μας αναλογιζόμαστε πως χρειάστηκε να προηγηθούν αρκετοί Παρασκευόπουλοι, σε πολιτικό και δημοσιογραφικό επίπεδο, προκειμένου να φτάσουν σήμερα οι εκπρόσωποι του φασισμού-νεοναζισμού στη χώρα μας, να εμφανίζονται ως τιμητές των πάντων (οι ειδικές επιτροπές της Βουλής δίνουν μια ανάγλυφη εικόνα), ακόμη και ως “αντισυστημικές” φωνές διαμαρτυρίας, απευθυνόμενοι στα ταπεινότερα ένστικτα των πολιτών. Χρειάστηκε μεγάλη δόση πολιτικού καιροσκοπισμού, επιπολαιότητας, αλλά και απύθμενης ανοησίας, ώστε να βρισκόμαστε σήμερα κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο, απέναντι στον ογκούμενο όχλο ημιμαθών “αγανακτισμένων”. Έναν όχλο που έφερε κάποτε στο προσκήνιο ό,τι πιο φρικιαστικό και απάνθρωπο γέννησε η Iστορία. Ας θυμηθεί, λοιπόν, ο κάθε Παρασκευόπουλος, ότι ένα από τα βασικά συνθήματα της Χ.Α., το "Η Ελλάδα στους Έλληνες", είναι ακριβώς αυτό που χρησιμοποίησαν και οι Ναζί για την άνοδό τους, υπό ανάλογες συνθήκες, με κοινοβουλευτικό μάλιστα μανδύα, δηλαδή: "Η Γερμανία στους Γερμανούς"...

Χάρμα ιδέσθαι

Κάτω από έναν υπέρλαμπρο κυριακάτικο ήλιο, πλημμυρισμένη από μελωδίες και κόσμο, μεθυσμένη από χορούς, ρυθμούς κρουστών και νεολαία, η αιώνια παραλία της Θεσσαλονίκης, πολύχρωμη και πολυπολιτισμική, εξωστρεφής και πρωτοπόρα, χαμογελά με τη σιγουριά μιας ακαταμάχητης έφηβης 2,500 χρόνων... Aπό το πρωί έως και την πορφυρή δύση, μουσικοί, performers, χορευτές, ευαίσθητοι καλλιτέχνες του δρόμου, ξόρκισαν για λίγο το γκρίζο, δείχνοντάς μας τον δρόμο. Ο Αρθρογράφος ήταν εκεί...

Ενσυναίσθηση

Aναδημοσιεύουμε σήμερα ένα παλαιότερο, αλλά απολύτως επίκαιρο, κείμενό μας, από το τεύχος 24 του ηλ. περιοδικού Vakxikon.gr, δεδομένης της έντασης που δείχνει να δημιουργείται στην περιοχή του Αιγαίου, αλλά και με τη σκέψη στραμμένη στη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα του πολέμου της Συρίας:

Δεν γνωρίζω κανέναν λαό που να πλούτισε ύστερα από νίκη σε πόλεμο. 

Βολταίρος

Ζούμε, όπως θα έχετε καταλάβει, στην εποχή της πλήρους διαστρέβλωσης των εννοιών. Ασφαλώς αυτό είναι παρατηρημένο και έχει αναφερθεί πολλάκις, αλλά πόσο το συνειδητοποιεί κανείς στην καθημερινότητά του;

Όταν, για παράδειγμα, εδώ και χρόνια η εργασία βαφτίστηκε «απασχόληση», η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων βαφτίστηκε «κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος», η επέλαση στα εργασιακά δικαιώματα και οι χιλιάδες απολύσεις βαφτίστηκαν «εξορθολογισμός», και το νεομεσαιωνικό, απάνθρωπο περιβάλλον, που καιρό τώρα διαμορφώνεται, καλείται «ανταγωνιστικό-αναπτυξιακό», καλούμαστε να σκεφτούμε πόσο ταυτισμένοι είμαστε πλέον με τις καινούργιες νοηματοδοτήσεις. Πόσο, δηλαδή, ασυναίσθητα έχουμε επιτρέψει, να επανακαθοριστούν όλοι οι βασικοί τομείς της κοινωνικοοικονομικής μας δραστηριότητας και -εν τέλει- της ύπαρξής μας.

Οτιδήποτε πέραν αυτής της εντέχνως δομημένης πραγματικότητας, κατατάσσεται στη σφαίρα του ανέφικτου (η διαρκής καθεστωτική υποβολή, ότι είναι μάταιο να προσπαθήσεις, ότι είναι μάταιο να αντισταθείς). Ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο; Σε ποιον άλλον είναι υπόλογο αυτό το «σύστημα» (και οι τοποτηρητές του), αν όχι στους λαούς των χωρών που μαστίζονται εξ αιτίας του; Mπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς; (Όταν το ζώο ψοφήσει, τα παράσιτα καταδικάζονται νομοτελειακά σε ασιτία).

Φυσικά, υπάρχει πάντοτε, ως εναλλακτική, και το restart του πολέμου, δοσμένο ωραία σε εύπεπτο εθνικιστικό περιτύλιγμα... (Η ψυχολογία του όχλου, τα ταπεινά ένστικτα των λούμπεν-απόκληρων, τα πατριδοκάπηλα ρητορικά σχήματα και οι προπαγανδιστικές κορώνες, έχουν όλα μελετηθεί και αξιοποιηθεί ενδελεχώς!) Είναι η στιγμή που η «τράπουλα» ξαναμοιράζεται. Έτσι, τουλάχιστον, μας διδάσκει το παράδειγμα του -όχι και τόσο μακρινού- παρελθόντος. Είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, όταν πια κάθε άλλο «χαρτί» έχει καεί. Αλλά, και πάλι, απ’ τους λαούς τροφοδοτείται η ανθρωποφάγα, αχόρταγη πολεμική μηχανή. Αυτοί αποτελούν τη φτηνή «πρώτη ύλη». Χωρίς αυτήν, μένουν κι οι πόλεμοι ασκήσεις επί χάρτου. Και τα παράσιτα λιμοκτονούν.

Υπεύθυνη 100 %

Αφού εφάρμοσε μία μικρόψυχη και μίζερη πολιτική, ανίκανη να αφουγκραστεί τις κοινωνικές ανάγκες, η οποία εξώθησε μικρά και εξαρτημένα κράτη, όπως η Ελλάδα, στα όρια της αντοχής τους, τώρα η Άγκελα Μέρκελ τα βάζει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποδίδοντάς τους ευθύνες για την άνοδο του λαϊκισμού και του πολιτικού εξτρεμισμού. Κατά βάθος, είμαστε βέβαιοι, πως πολύ θα το ήθελε να τα ελέγχει (δεν στερείται δα και των ανάλογων περγαμηνών), αλλά κάτι τέτοιο θα την εξέθετε, καθώς θα ήταν αντίθετο προς τις αρχές της αστικής δημοκρατίας, που με τόσο πάθος υπερασπίζεται.

Ασφαλώς, η κα Μέρκελ βολεύεται στο να μην αναφέρει την πραγματική ρίζα του προβλήματος: την ακραία λιτότητα και την κοινωνική εξαθλίωση (σημαία της πολιτικής της), που κατάφερε να επιφέρει σε όλη την Ευρώπη η αδιέξοδη λογική της “ανάπτυξης”, δηλαδή της πλήρους ασυδοσίας των διεθνών τοκογλύφων και των σφαγείων-αγορών τους. Η ιστορία, δυστυχώς, δεν δίδαξε τίποτα ούτε στην ίδια ούτε στο επιτελείο της, γι’ αυτό και ενισχύονται καθημερινά οι προϋποθέσεις να επαναληφθεί. Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ιταλία, όπως και στη Βρετανία, δείχνουν εμφατικά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Στους επόμενους μήνες, οι κραδασμοί θα αυξηθούν δραματικά. Τα κοινωνικά όρια αντοχής θα ξεπεραστούν. Και ο καθένας αντιλαμβάνεται τι έρχεται μετά την κατάρρευση.

Mήτε οι άγγελοι...

Μιλήσαμε ήδη για τέρατα παρα-μορφώσεως, για κενά κουτάκια εξειδίκευσης, για γάτες που κυνηγούν τις ουρές τους, για βολικά διαμορφωμένες περιστάσεις στα μέτρα όσων κρατούν και το καρπούζι και το μαχαίρι. Όλα αυτά τα συνειδητοποιεί κανείς, όσο γερνά, ταυτόχρονα με την πικρή επίγνωση της αδυναμίας του να τα ανατρέψει, έστω να τα επηρεάσει. Τα συνειδητοποιεί, δηλαδή, σε ρόλο αμήχανου και απομονωμένου παρατηρητή, που συνθλίβεται με εκδικητική μανία από απρόσωπους θεσμούς-μηχανισμούς, ως άλλη Ιφιγένεια, με "ακριβό έπαθλο" την έξοδο στις αγορές και την ανάπτυξη (πάνω από το κουφάρι του).

Νόμοι ασφαλώς υπάρχουν, αλλά δικαιοσύνη δεν αποδίδεται. Απεργίες εξακολουθούν να γίνονται, αλλά ως καθιερωμένα happenings. Ο κυρίαρχος λαός μίλησε, αλλά ο φόβος των άδειων ΑΤΜ μετέτρεψε την άρνηση και την οργή του σε σιωπηρή ανοχή-ενοχή. Διαπραγματεύσεις πάντα γίνονται, αλλά μόνο για τα μάτια του κόσμου. Πάμπλουτοι τηλεαπατεώνες λυμαίνονται δημόσιες συχνότητες, αλλά αλίμονό σου έτσι και τους κατονομάσεις (θυμηθείτε τον funEL). Ακροδεξιοί συμπλεγματικοί ζουμπάδες νοικιάζουν εκατοντάδες γραφεία ανά την επικράτεια, αλλά κανείς δεν γνωρίζει με τίνος λεφτά. Έξυπνες βόμβες στη Συρία εξακολουθούν να πέφτουν καθημερινά -από Ρώσους, Ευρωπαίους και Αμερικανούς- σε κεφάλια παιδιών, αλλά εμείς ετοιμαζόμαστε για τη “λευκή νύχτα”. Στρατιές οι άστεγοι και οι απολυμένοι, αλλά εμείς ήδη στολίσαμε για τις γιορτές. Ουράνιες στρατιές οι αυτοκτόνοι, αλλά θανάσιμα επικίνδυνο να μνημονεύονται. Αυτούς ειδικά, τους τελευταίους, δεν τους συγχωρούν μήτε οι φωτισμένοι άγγελοι των πολυκαταστημάτων.

Γέννες τεράτων

Τον καιρό που ακόμα η φούσκα του Χρηματιστηρίου γέμιζε κοπανιστό αέρα, θυμάμαι ότι είχα συναντήσει τουλάχιστον τρεις φίλους ή γνωστούς, που μου είχαν δώσει την κάρτα τους. Ως επαγγελματική ιδιότητα αναγραφόταν: “χρηματοοικονομικός σύμβουλος”.

Σε συζητήσεις μου εκείνης της περιόδου, ένα-δυο χρόνια πριν το μεγάλο μπαμ, είχα ακούσει την περίφημη οπτιμιστική θεωρία του “όλοι μπορούν να κερδίσουν!”. Παρά τις πενιχρές μου γνώσεις γύρω από τα οικονομικά, βάσει κοινής λογικής και ενστίκτου, μου ακουγόταν παράδοξο. Πώς είναι δυνατόν να κερδίζουν όλοι και κανείς να μη χάνει; Ήταν μια ουτοπική υπόσχεση, ανάλογη με εκείνες των οικονομικών “πυραμίδων” που ξεφύτρωσαν σε συνθήκες κρίσης, για να υφαρπάξουν και τις τελευταίες οικονομίες άνεργων, κατεστραμμένων ανθρώπων, χωρίς στον ήλιο μοίρα.

Δυστυχώς, ανάλογα πρόστυχη παγίδα αποτελεί και η συνεχής ή δια βίου (σκεφθείτε τα ισόβια) “εκπαίδευση-επιμόρφωση-κατάρτιση-εξειδίκευση” ή όπως αλλιώς την ονομάζουν ανάλογα με τη μόδα. Όταν δεν επιδοτείται (π.χ. από τον ΟΑΕΔ), και πάλι σημαίνει δυσβάσταχτα έξοδα από ανθρώπους με μηδενικό εισόδημα, με την προοπτική να... Ας πούμε ότι κάποιοι βοηθούνται προσωρινά ―έστω, ότι ανεβαίνει η αυτοεκτίμησή τους γιατί “ασχολούνται με κάτι”, αλλά θα πρέπει να δούμε, να συγκεντρωθούμε στη “μεγάλη εικόνα”.

Όλα τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα, όλα τα σεμινάρια και οι εξειδικεύσεις, κατατείνουν σε μια σκληρή παραδοχή: ότι έχουν χάσει πλήρως την αξία τους! Όχι τη γνωστική, αλλά τη χρηστική-εργασιακή. Έχουν, κατά έναν πολύ εξυπηρετικό τρόπο για την εργοδοσία, καταξεφτιλιστεί, καθώς αντιμετωπίστηκαν ως “λύσεις” για ένα μέλλον συνδεδεμένο με την αγορά (κουτσούρεμα μισθών και δικαιωμάτων, ελαστικές σχέσεις εργασίας, απελευθέρωση απολύσεων), που ήδη στηνόταν και ετοιμαζόταν μεθοδικά, και το οποίο έχει κιόλας φτάσει. Ώρα, λοιπόν, να δούμε στον καθρέφτη: όχι απλά δεν είναι καλύτερο, αλλά αποκαλύπτεται κατά πολύ χειρότερο, σκοτεινότερο, εφιαλτικό. Κυριολεκτικά παρα-μορφωμένο.

Γιατί υπάρχουν και “δικτάτορες”

Ο θάνατος του Φιντέλ -σε συνδυασμό με τη νίκη Τραμπ και την ανάδειξη Φιγιόν- ήταν αναμενόμενο να πυροδοτήσει έναν φλύαρο και, εν πολλοίς, φανατισμένο σχολιασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πίσω από ασύρματα πληκτρολόγια, από την άνεση του σπιτιού ή του γραφείου τους, κατήγοροι και υπερασπιστές έλαβαν τα πόστα τους, σε ένα ανελέητο παιχνίδι προπαγάνδας.

Όποιος πρόλαβε αφηγήσεις για τον σκληρό πόλεμο της Αλβανίας, αλλά -κυρίως- για το ηρωικό αντάρτικο που ακολούθησε, δεν μπορεί παρά να χαμογελά με τις ανιστόρητες ετικέτες και τους εύκολους χαρακτηρισμούς για τον Κάστρο και τους συντρόφους του. Μόνο από υπερβολική άγνοια ή από δόλο μπορεί κανείς να μη λαμβάνει υπόψη τις ιστορικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που γέννησαν την Κουβανική επανάσταση, μπορεί δηλαδή να μην παραδέχεται την ίδια την ιστορική της αναγκαιότητα. Και δεν μπορεί, παρά να διακρίνεται από ακραίο κυνισμό, όποιος χαρακτηρίζει τους Τραμπ και Φιγιόν "πραγματιστές", προσδοκώντας έτσι κάποια θετική -για ποιους άραγε και πώς εννοούμενη- εξέλιξη (την πολυπόθητη "ανάπτυξη", ίσως;).

Δεν θα έπρεπε, όμως, αυτό να μας φαίνεται παράδοξο. Μια κοινωνία βασισμένη στον αδηφάγο ανταγωνισμό, τελματωμένη στη ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων, οικοδομημένη στην αδιαφορία, στη μοναξιά και στην κατανάλωση, αναπαράγει τα στερεότυπα που τις σερβίρουν μασημένη τροφή. Δεν διερωτάται, δεν ξεβολεύεται, δεν αμφισβητεί. Δεν υπολογίζει τις θυσίες που απαιτούνται για την αλλαγή, πιστεύοντας ότι αυτή θα έρθει μέσα από νερόβραστες, ξαναζεσταμένες σούπες, δια της εκλογής του “μικρότερου κακού”.

Η λέξη εργασία αρχειοθετήθηκε ως μακρινή ανάμνηση, κι όλοι -περιχαρείς- κάνουμε λόγο αποκλειστικά για απασχόληση: ας είναι και την Κυριακή, ας είναι απλήρωτη υπερωριακή, ας είναι και ως πρακτική, ας είναι, έστω, μαύρη και ανασφάλιστη, ας προκαλεί εργατικά ατυχήματα, φριχτούς θανάτους, ας διαλύει οικογένειες, ας κλείνει σπίτια.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να δεχτούμε το νέο Μεσαίωνα. Και, επιπλέον, να είμαστε και ευγνώμονες. Προς Θεού, γιατί υπάρχουν και “δικτάτορες”!

Αμήν!

Η ιστορία με το έκθεμα 1357 της Εθνικής Πινακοθήκης, το "Γυναικείο κεφάλι" του Π. Πικάσο, είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο πίνακας, δωρεά του Πικάσο προς τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, για την ηρωική του αντίσταση απέναντι στους Γερμανούς κατακτητές, εκλάπη τον Γενάρη του 2012 από το Μουσείο, και έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Μαζί του εκλάπησαν δύο ακόμη σημαντικοί πίνακες, των Πιέτ Μοντριάν και Γκουλιέλμο Κάτσια.

Οι περιπετειώδεις έρευνες από πλευράς Ελληνικής Αστυνομίας, παρά τα ευφάνταστα σενάρια που κατά καιρούς είδαν το φως, δεν απέδωσαν μέχρι σήμερα αξιόλογα αποτελέσματα. Τις ημέρες της κλοπής η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, κα Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, δήλωνε στην εφημερίδα Τα Νέα: « Αν δεν βρεθούν τα έργα - και ειδικά ο Πικάσο - δεν πρόκειται να συνέλθω. Αν και δεν ήταν από τα πιο γοητευτικά έργα του Πικάσο και κατά συνέπεια δεν νομίζω πως το ερωτεύτηκε κάποιος συλλέκτης, ώστε να παραγγείλει την κλοπή του, είναι τεράστια η συμβολική σημασία του η οποία υπερβαίνει την καλλιτεχνική του. Είναι το μοναδικό έργο του Πικάσο που ανήκε σε συλλογή δημόσιου μουσείου στην Ελλάδα και το κενό είναι δυσαναπλήρωτο».

Γοητευτικό ή μη, ένα είναι σίγουρο: Ο Πικάσο δεν χάρισε το συγκεκριμένο έργο στο ελληνικό κράτος, που κατάφερε -εν τέλει- να το απωλέσει. Το χάρισε, με τη μεσολάβηση του ζεύγους Μιλιέξ, στον ελληνικό λαό, και μάλιστα στο ηρωικό κομμάτι αυτού του λαού που αντιστάθηκε. Η κα Πλάκα, βεβαίως, παρά τις όποιες "συνειδησιακές ενοχλήσεις", ζει και βασιλεύει στο πόστο της. Η πολιτεία, επίσης, ζει και θα βασιλεύει στην άγνοιά της. Και εις τους αιώνας των αιώνων.

Τρία κλικ αδιαφορίας

Αυτήν την εικόνα αντικρίσαμε, πίνοντας τον καφέ μας ―το πού δεν έχει τόση σημασία, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε εντός των ορίων της ελληνικής επικράτειας... Παρατηρήστε, καθώς νυχτώνει απότομα, ότι η ράμπα των ΑΜΕΑ δεν μένει σχεδόν ποτέ ελεύθερη. Μάλιστα, η πρώτη και η τρίτη φωτογραφία τεκμηριώνει τη στάθμευση του ίδιου αυτοκινήτου σε διαφορετικές ώρες! Δυστυχώς, το έλλειμμα παιδείας δεν αντισταθμίζεται από καμία πολιτική, από καμία φοβέρα.