Μιλήσαμε ήδη για τέρατα παρα-μορφώσεως, για κενά κουτάκια εξειδίκευσης, για γάτες που κυνηγούν τις ουρές τους, για βολικά διαμορφωμένες περιστάσεις στα μέτρα όσων κρατούν και το καρπούζι και το μαχαίρι. Όλα αυτά τα συνειδητοποιεί κανείς, όσο γερνά, ταυτόχρονα με την πικρή επίγνωση της αδυναμίας του να τα ανατρέψει, έστω να τα επηρεάσει. Τα συνειδητοποιεί, δηλαδή, σε ρόλο αμήχανου και απομονωμένου παρατηρητή, που συνθλίβεται με εκδικητική μανία από απρόσωπους θεσμούς-μηχανισμούς, ως άλλη Ιφιγένεια, με "ακριβό έπαθλο" την έξοδο στις αγορές και την ανάπτυξη (πάνω από το κουφάρι του).
Νόμοι ασφαλώς υπάρχουν, αλλά δικαιοσύνη δεν αποδίδεται. Απεργίες εξακολουθούν να γίνονται, αλλά ως καθιερωμένα happenings. Ο κυρίαρχος λαός μίλησε, αλλά ο φόβος των άδειων ΑΤΜ μετέτρεψε την άρνηση και την οργή του σε σιωπηρή ανοχή-ενοχή. Διαπραγματεύσεις πάντα γίνονται, αλλά μόνο για τα μάτια του κόσμου. Πάμπλουτοι τηλεαπατεώνες λυμαίνονται δημόσιες συχνότητες, αλλά αλίμονό σου έτσι και τους κατονομάσεις (θυμηθείτε τον funEL). Ακροδεξιοί συμπλεγματικοί ζουμπάδες νοικιάζουν εκατοντάδες γραφεία ανά την επικράτεια, αλλά κανείς δεν γνωρίζει με τίνος λεφτά. Έξυπνες βόμβες στη Συρία εξακολουθούν να πέφτουν καθημερινά -από Ρώσους, Ευρωπαίους και Αμερικανούς- σε κεφάλια παιδιών, αλλά εμείς ετοιμαζόμαστε για τη “λευκή νύχτα”. Στρατιές οι άστεγοι και οι απολυμένοι, αλλά εμείς ήδη στολίσαμε για τις γιορτές. Ουράνιες στρατιές οι αυτοκτόνοι, αλλά θανάσιμα επικίνδυνο να μνημονεύονται. Αυτούς ειδικά, τους τελευταίους, δεν τους συγχωρούν μήτε οι φωτισμένοι άγγελοι των πολυκαταστημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, σχολιάστε μόνον εφόσον το κείμενό σας συνεισφέρει σε έναν πολιτισμένο και τεκμηριωμένο διάλογο.