Ένα μικρό απόσπασμα παραθέτουμε σήμερα, από τη συνέντευξη του συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνου στην αείμνηστη Μ. Παπαγιαννίδου (“Επικίνδυνοι Καλλιτέχνες”, Το Άλλο Βήμα, 24 Νοεμβρίου 2002), εντυπωσιασμένοι για τη διαχρονικότητά του σε ό,τι έχει να κάνει με τον πνευματικό κόσμο της χώρας μας. Σήμερα, που οι ακραίες φωνές του παραλόγου πληθαίνουν, τα πλήθη αναζητούν ψυχαναγκαστικά το νέο σωτήρα, και το αμπαλαρισμένο τίποτα επελαύνει ως μεταλλαγμένος ιός...
“[...] Και μου αρέσει πολύ η διατύπωσή σας, δηλαδή η τέχνη ως οπλικό σύστημα. Την υιοθετώ ανεπιφύλακτα. Σε αυτόν άλλωστε τον χαρακτήρα της οφείλει και το βαθύ μίσος που αισθάνονται για αυτήν οι πολιτικοί. Αντιλαμβάνονται ότι η τέχνη τούς αμφισβητεί ριζικά και ξεσκεπάζει τα ψέματα με τα οποία αναρριχώνται και διατηρούνται στην εξουσία. Δείτε, όταν κάποτε αισθάνονται αναγκασμένοι να ασχοληθούν με την τέχνη ή τους καλλιτέχνες, ποιους επιλέγουν να προβάλουν: εκείνους από τους οποίους αισθάνονται ότι δεν κινδυνεύουν, εκείνους που δεν τους καταγγέλλουν και δεν τους εκθέτουν. Αυτούς που έχουν συμμαχήσει μαζί τους. Δεν έχετε παρά να τους ακούσετε να αποκαλούν κάποιον εν ζωή καλλιτέχνη (οι πεθαμένοι θεωρούνται εξ ορισμού κατεστημένο, τους σέβονται) “ο μεγάλος μας ποιητής ή ο μεγάλος μας ζωγράφος” κτλ. για να καταλάβετε ότι τον θεωρούν ακίνδυνο. Ένας καλλιτέχνης ακίνδυνος για τους πολιτικούς είναι ένας καλλιτέχνης που έχει τελειώσει. Αν άρχισε, δηλαδή, ποτέ του”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, σχολιάστε μόνον εφόσον το κείμενό σας συνεισφέρει σε έναν πολιτισμένο και τεκμηριωμένο διάλογο.