Ποδαρικό

Mετά τη θλιβερά μίζερη και "τσουχτερή" γιορτούλα του Δήμου Αθηναίων, που και φέτος μας επιβεβαίωσε την αλλαγή του χρόνου δια στόματος Καμίνη, ας δούμε πού βαδίζουμε: Οι ανατιμήσεις σε καύσιμα, καφέ, τσιγάρα, λογαριασμούς κλπ., αναμένεται να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο την ήδη εκρηκτική κατάσταση των νοικοκυριών, χωρίς να φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα. Ορισμένα μαγικά τρικ της Κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες, ως προς τα νούμερα πάντοτε, δεν βελτίωσαν στο ελάχιστο το εργασιακό τοπίο, που παραμένει μια επικίνδυνη ζούγκλα, ανεξέλεγκτη και εφιαλτική για τους “απασχολούμενους”, αλλά και για το πλήθος των ανέργων. Ο μακάβριος χορός των Ευρωπαίων δανειστών καλά κρατεί...

Δυστυχώς, η δυναμική διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος, κυρίως από εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που υπέφερε περισσότερο όλα τα χρόνια της κρίσης, παρά τον πολύχρονο μόχθο, τη ριζοσπαστικοποίηση πολιτικών συνειδήσεων, την πίστη στις δυνατότητες των κοινωνικών δικτύων αλληλεγγύης, την κινηματική συμπόρευση δυνάμεων από διαφορετικούς χώρους, τον επαναπροσδιορισμό -εν τέλει- ανθρώπινων σχέσεων και επικοινωνίας με όρους αγωνιστικούς, δεν αφορά πλέον σε τίποτα τους "συντρόφους" της “Κυβερνώσας Αριστεράς”.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να βρίσκεται αγκιστρωμένο σε έναν μηχανισμό μικροκομματικής εκμετάλλευσης, εξαπάτησης και διαπλεκομένων συμφερόντων. Όσοι πίστεψαν ότι φθίνει και εξαντλεί τις εφεδρείες του, ως απόρροια της πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης, πλανήθηκαν πλάνην οικτράν. Κάθε έννοια κοινωνικού συμβολαίου, κάθε σχέση αμοιβαιότητας ανάμεσα στους πολίτες και στους εκπροσώπους τους, έχει προ πολλού εκπέσει.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι χιλιάδες ακάματοι bloggers, η φρέσκια κουλτούρα του διαδικτύου, ενίοτε αποτελεσματικά, κατακεραύνωσαν -στο μέτρο των δυνατοτήτων τους- τον πολιτικό αμοραλισμό, την αναντιστοιχία λόγων και έργων, που είναι το σήμα κατατεθέν του δημόσιου βίου. Εντούτοις, σε ένα απόλυτα εχθρικό οικονομικό περιβάλλον, ο πολίτης, εν έτει 2017, θεωρείται ακόμη ανάξιος από τους πολιτικούς του ταγούς να αντιληφθεί, έστω στοιχειωδώς, τα «σπουδαία και μεγάλα» που δρομολογούνται για αυτόν (χωρίς αυτόν), σφραγίζοντας το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, υποβαθμίζοντας διαρκώς την καθημερινότητά του, προκαλώντας ένα κλίμα γενικευμένης κατάθλιψης. Ας είναι βέβαιοι πως δεν πρόκειται να συνεχίσει να τους εξουσιοδοτεί εν λευκώ με την ψήφο του... Γιατί, παρά τα απανωτά χτυπήματα και την κατάσταση σοκ που βιώνει, διαθέτει και κρίση και αξιοπρέπεια.