Ουδέν μονιμότερον...

Συνεχίζοντας την αναφορά μας σε ζητήματα πολιτισμού, δεν θα ήταν δυνατόν να αγνοήσουμε την πρόσφατη συνέντευξη της κας Κατερίνας Κοσκινά, διευθύντριας του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Ελισάβετ Σταμοπούλου, in.gr). Πρόκειται, το λιγότερο, για ένα μακροσκελές μνημείο ασάφειας και γενικοτήτων, στο τέλος του οποίου μένει κανείς με τη θλιβερή εντύπωση ότι οι ερωτήσεις τέθηκαν σε κάποιον περαστικό και, μάλλον, αναρμόδιο υπάλληλο. Ένα απολύτως ενδεικτικό απόσπασμα: 

Θεωρώ ότι ανεξάρτητα από το εάν υπήρξαν καθυστερήσεις, έχει γίνει ένα σημαντικό έργο. Έχει συσταθεί μια σημαντική συλλογή, έχει κινηθεί το μουσείο, μπορεί όχι στην ευρύτητα που θα θέλαμε, αλλά υπάρχει, υφίσταται. Η καθυστέρηση προφανώς δεν οφείλεται μόνο στο Μουσείο. Ξέρουμε ότι έγινε ένας διαγωνισμός όπου ανέλαβε ένας εργολάβος ο οποίος δεν μπόρεσε να συνεχίσει κι έτσι διεξήχθη και δεύτερη διαδικασία για να ξεκινήσει με νέο εργολάβο. Σε αυτή τη δεύτερη φάση, το πράγμα προχώρησε αρκετά γρήγορα. Το γιατί δεν έγιναν κάποιες διοικητικές προεργασίες ώστε να μην έχουμε τώρα καθυστερήσεις, δεν μπορώ να απαντήσω. Μια απλή απάντηση θα ήταν ότι τότε δεν ήταν τόσο απαραίτητο να υπάρχει εσωτερικός κανονισμός. Δεν θέλω να κατηγορώ κανέναν, ο καθένας έκανε ό,τι μπορούσε. Καλό είναι να μην είμαστε συνεχώς με το δάχτυλο απέναντι στον προηγούμενο ή στον επόμενο. Ψάχνουμε να βρούμε ευθύνες εκεί όπου δεν υπάρχουν ή εκεί όπου ενδεχομένως δεν είναι τόσο σοβαρές.

Σημειώστε ότι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος απέσυρε το ενδιαφέρον του για δωρεά προς το Μουσείο, λόγω των απίστευτων καθυστερήσεων στην πρόοδο του έργου, το οποίο “εκκρεμεί” εδώ και 16 χρόνια, ενώ η απομάκρυνση της προηγούμενης διευθύντριας, κας Άννας Καφέτση, πραγματοποιήθηκε περίπου υπό συνθήκες ρωμαϊκής αρένας. Η “κουρασμένη”, κατανοούμε, σημερινή διευθύντρια παραδέχεται, εκτός των άλλων, ότι στην παρούσα έκθεση έγινε ένα λάθος και τα γράμματα των κειμένων τοίχου βγήκαν μικρότερα απ’ό,τι θα έπρεπε. Δεν είχαμε ούτε τον χρόνο ούτε το χρήμα να τυπώσουμε άλλα. Θεωρήσαμε, λοιπόν, ότι απαιτείται λίγη προσπάθεια από τους θεατές να έρθουν λίγο πιο κοντά ώστε να μπορέσουν να διαβάσουν τα κείμενα. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να τα αντικαταστήσουμε με τα σωστά μεγέθη. Αυτό όμως δεν είναι καταστροφικό... Συμφωνούμε. Ε, δεν είναι και προς θάνατον.